Toj, chto lubić Boha, nia dbaje ab ničym na świecie i, aprača Boha, pahardžaje ŭsim.
Tolki Boh jość wiečny, biaźmierny i ŭsio napaŭniajučy, paciecha dušy i sapraŭdnaja radaść serca.
Raździeł VI.
Ab radaści čystaha sumleńnia.
1. Sława dobraha čaławieka — heta paswiedčańnie dobraba sumleńnia (Kor. 1, 12).
Miej dobraje sumleńnie, dyk zaŭsiody budzieš mieć radaść.
Dobraje sumleńnie šmat zdoleje strywać i siarod praciŭnaściaŭ mnoha ciešycca.
Błahoje sumleńnie zaŭsiody spałochanaje i niespakojnaje.
Soładka adpačynieš, kali nia budzie ciabie hanić serca twajo.
Nie wiesialisia ničym, kali dobra nie zrabiŭ.
Ludzi błahija nikoli nia wiedajuć sapraŭdnaje radaści, ani ŭnutranaha supakoju, bo biazbožnikam niamašaka supakoju (Iz. 17, 21), kaža Pan.
Kali-b kazali jany: my spakojnyja, nia prydzie na nas zło (Jer. 5, 12) i chto paśmieje nam škodzić? — nia wier im, bo raptoŭna paŭstanie hnieŭ Božy i ŭ ništo abwierniecca ichniaja rabota i prapaduć ichnija namiery.
2. Zusim niaciažka tym, što Boha lubiać, chwalicca siarod kłopataŭ (Rym. 5. 3), bo tak chwalicca — heta chwalicca ŭ kryžy Pana (Gal. 6, 14).
