Adrazu čujem i acaniajem toje, što cierpim ad inšych, a skolki ad nas cierpiać — na heta nie zwažajem.
Toj, chto ścisła i biezstaronna siabie asudziŭ-by — spaznaŭ-by, što nia maje jon prawa surowa sudzić inšych.
2. Unutrany čaławiek nasampierš siabie ścieraže i na siabie zwažaje, a chto ŭwažna ścieražeć samoha siabie — lohka wučycca ab inšych maŭčać.
Nikoli nia budzieš unutranym i pabožnym kali nia budzieš maŭčać ab inšych i hladzieć pradušim na siabie.
Kali budzieš mieć na dumcy Boha i siabie, — mała zakranuć ciabie wonkawyja sprawy.
Dziež ty, kali ŭ samym siabie niama ciabie? A kali ty ŭsio pierabieh dumkaj — što tabie z hetaha, kali samoha siabie ty apuściŭ?
Kali ty chočaš być spakojnym i sapraŭdy złučycca z Boham, treba tabie ŭsio kinuć i źwiarnucca da samoha siabie.
3. Šmat skarystaješ, kali budzieš swabodnym ad usich dačasnych kłapotaŭ.
Šmat abmanieśsia, kali budzieš zwažać na niešta dačasnaje.
Niachaj ništo nia budzie tabie wialikim, ništo wysokim, ništo ŭdziačnym, ništo miłym, ništo pažadanym — apryč Boha i taho, što z Boha jość. Uwažaj za marnuju ŭsiakuju paciechu, katoraja by tabie ad jakohaniebudź stwarennia pryjści mieła.
