Kali jość na świecie radaść jakaja, dyk maje jaje čaławiek čystaha serca.
I kali dzie jość turbota i złybieda, dyk najlepš wiedaje heta błahoje sumlennie.
Jak pałožanaje ŭ wahoń žaleza hublaje iržu i čystym robicca, — hetak i čaławiek, kali ŭsim sercam da Boha źwierniecca — tracić swaju niedałužnaść i stanowicca nowym čaławiekam.
3. Kali čaławiek pačynaje stynuć, tady pałochajecca na't maleńkaje raboty i achwotna prymaje zmannyja radaści.
Kali-ž daskanalna pačynaje siabie pieramahać i mužna idzie šlacham Božym — mała zwažaje na toje, što raniej ciažkim jamu wydawałasia.
Ab razwažańni samoha siabie.
1. Nia možam my sami sabie zanadta wieryć, bo časta i łaski nam nie chapaje i wiedy patrebnaje.
Mała ŭ nas światła — i toje hublajem chutka praz swaju niadbałaść.
Časta i nia bačymo, naskolki my ślapyja ŭ dušy swajej.
Časta błaha robim i horš jašče apraŭdywajemsia.
Bywaje padčas, što błahaja pačućciowaść nami waładaje, a my dumajem, što žarliwaść.
Inšych za drobiezi hanim, a sabie bolšyja prawiny wybačajem.
