Wučysia ciapier pamierci dla świetu, kab tady pačaŭ žyć z Chrystusam.
Wučysia ciapier usim pahardžać, kab tady swabodna moh iści da Chrystusa.
Strymliwaj ciapier cieła twajo pakutaju, kab moh tady mieć poŭnuju adwahu.
7. O, nierazumny! ty spadziejeśsia na daŭhawiečnaje žyćcio, nia majučy niwodnaha dnia peŭnaha!
O, jak šmat chto ašukaŭsia na hetym i jak šmat kaho nieŭspadzienki śmierć zabrała!
štodzień čujecie, jak haworać: toj pamior ad miača, toj utapiŭsia, toj zwaliŭsia z wyšyni i złamaŭ sabie šyju, toj jadučy pamior, a inšy ŭ hulni našoŭ kaniec swoj.
Adzin ad ahniu, druhi ad žaleza, heny ad pošaści zhinuŭ, inšaha razbojnik zabiŭ; i hetak kožnaha čaławieka kancom śmierć budzie, a žyćcio jaho, jak cień minaje.
8. Chto pa śmierci ciabie ŭspomnie? I chto budzie malicca pa tabie?
Rabi, rabi ciapier, moj daražeńki, što tolki dla zbaŭleńnia twajho słuža, bo nia wiedaješ, kali pamreš i nia wiedaješ, što pa śmierci ciabie čakaje.
Pakul maješ čas, źbiraj sabie skarby nieśmiarotnyja.
Ab ničym nia dumaj, apryč ab zbaŭleńni swaim; starajsia tolki ab toje, što jość Božaje.
Starajsia sabie ciapier pryjacielaŭ, chwalačy światych Božych i našladujučy ichnija ŭčynki, kab kali skončycca tut twajo žyćcio, pryniali ciabie da žyćcia wiečnaha (Luk. 16, 9).
