pačali pyšnicca, kab nia tak lohka schilali swajo wucha na wonkawyja paciechi.
O, jakoje čystaje sumleńnie mieŭ-by toj, chto-b nia šukaŭ minajučych radaściaŭ i nikoli nie kłapaciŭsia-b ab świecie!
O, jakim wialikim supakojem i cišynioju karystaŭsia-b toj, chto kinuŭ-by ŭsie marnyja turboty, a dumaŭ tolki ab Bohu i zbaŭleńniu dy ŭsiu swaju nadzieju ŭ Bohu mieŭ-by!
5. Nichto wart nia budzie niabiesnaje paciechi, kali pilna nie pačnie kajacca za hrachi.
Kali chočaš, kab serca twajo trywała ŭ žali za hrachi — idzi ŭ swoj pakoik, adhani ad siabie homan świetu, pawodle taho, jak napisana: Na łožach wašych kajciesia (Ps. 4, 5). U pakoiku henym znojdzieš toje, što časta zhubiš na świccie.
Pakoik twoj, kali ŭ im zaŭsiody adzinoki prabywaješ, miłym tabie stanowicca, ale kali časta jaho pakidaješ — brydnie tabie. Kali ŭ pačatku twajho nawarotu zaŭsiody ŭ im budzieš žyć i hladzieć jaho — zrobicca jon tabie miłym pryjacielem i najbolš udziačnaj paciechaj.
6. U maŭčańni dy cišynie daskanalicca pabožnaja duša i wučycca razumieć tajnicy Swiatoha Pisańnia.
Tam jana znojdzie krynicy ślozaŭ, jakimi kožnuju noč abmywajecca, kab mahła pryści nastolki bližej da swajho Twarca, naskolki dalej jana adychodzić ad światowaha homanu.
Dyk toj, chto zračecca pryjacielaŭ i znajomstwaŭ, blízkim budzie Bohu i światym Jaho Aniołam.
