Raździeł XVI
1. Toje, čaho čaławiek u sabie ci ŭ inšych paprawić nia zdoleje, niachaj ciarpliwa znosić až pakul Boh taho nie pieramienić.
Dumaj, što mo' hetak lepš dziela sproby twajaj ciarpliwaści, biez jakoje zusim małyja našyja zasłuhi.
Treba adnak pry takich pieraškodach malić Boha, kab pamoh Jon tabie lohka wytrywać ich.
2. Kali chto, napaminany raz abo druhi nie spraŭlajecca, — nie swarysia z im i ŭsio paručy Bohu, niachaj budzie chwala i wola Jaho ŭ wa ŭsich słuhach Jahonych.
Boh wiedaje, jak zło na dabro abiarnuć.
Wučysia ciarpliwa znosić zahany inšych dy ŭsialakija ich niadužaści, tamu što i ty šmat ich maješ, jakija treba znosić inšym.
Kali ty nie patrapiš takim być, jakim chacieŭby, dyk jakim čynam zdolaješ inšaha bačyć pawodle twajej dumki?
Chacieli b my nadta inšych bačyć daskanalnymi, a swaich niastačaŭ nie spraŭlajem.
3. Chacieli-b my, kab inšych sroha napaminali, a kab nas napaminali — nia chočam.
Nie ŭ spadobu nam šyrokaja samawola inšych, a nia chočam, kab nam admowili taho, da čaho imkniomsia.
Chočam, kab inšyja spauniali zakony, a sami ich spaŭniać nia chočam.
Z hetul widać, što mała kali adnolkawaj mierkaj mierym samych siabie i ludziej inšych.
