nym praz łasku ŭnutranaje łučnaści dy pałajučaje lubowi!
Nia daj, Panie, kab ja hałodny dy z smahaju ad Ciabie adyšoŭ, ale pastupaj sa mnoju pawodle miłaserdzia Twajho, jak heta časta pastupaŭ Ty cudoŭna z swaimi światymi.
Ci ž było b heta niešta niezwyčajnaje, kali b, haručy ad Ciabie ŭsieńki, sam dziela siabie ŭščent ja zhareŭ, bo ž Ty ahoń pałki zaŭsiody i nikoli hareć nie pakidaješ; bo ž Ty luboŭ, što serca ačyščaješ dy daješ światło rozumu našamu.
Raździeł XVII
1. Z najwialikšaju pabožnaściu, z haračaj miłaściaj, z sercam, poŭnym čućcia dy pałkaści — imknusia, kab Ciabie, Panie, pryniać hetak, jak šmat jakija ludzi pabožnyja imknulisia i jakija świataściu žyćcia swajho najbolš byli ŭspadobu Tabie dy žyli ŭ najwialikšaj pabožnaści.
O, Boža moj, luboŭ spradwiečnaja, usieńkaje majo dabro, ščaśliwaść biaźmiernaja, — chaču pryniać Ciabie z najharačejšym žadańniem, z najwialikšaju pašanaju, — z hetkaju, jakuju kali-kolwiek i jaki-kolwiek światy moh mieć i adčuwać.
A chacia i niedastojny ja karystacca ŭsieńkimi darami hetkaje pabožnaści, adnak achwiaruju Tabie ŭsieńkaje serca swajo z usimi ŭčuć-
