ciami, byccam adzin ja mieŭ ich usie — najbolš miłyja Tabie.
I što tolki duša pabožnaja ŭciamić ci pažadać zdolaje, usio heta Tabie z najwyšejšaju čeściu dy z najwialikšaju sardečnaściu addaju dy achwiaruju.
Ničoha pakidać sabie nie chaču, a siabie i ŭsio swajo samachoć z najwialikšym wiasiellem kładu pierad Taboju.
Panie Boža moj, Stwarycielu moj, Zbaŭca moj — imknuŭsia b ja pryniać Ciabie siońnia z hetkim učućciem, pašanaju, z čeściu dy chwałaju, z hetkaju padziačnaściu, dastojnaściu dy luboŭju, z hetkaju wieraju, nadziejaju dy čystaściu, ź jakimi prymała Ciabie dy imknułasia da Ciabie Najświaciejšaja Maci Twaja, bła” słaŭlonaja Dziewa Maryja, kali pakorna dy pabožna adkazała aniołu, što abjaŭlaŭ Joj Tajnicu ŭčaławiečańnia: Woś ja — słuha Twaja, chaj budzie mnie pawodle słowa Twajho (Łuk 1, 38).
3. Dyk hetak, jak bahasłaŭleny papiarednik Twoj, najwialikšy ź światych — Jan Chryściciel, jaki zadryžeŭ z radaści, budučy jašče wa ŭłońni maciery, ad prysutnaści Twajej i ciešyŭsia wiasiellem Ducha Światoha, a potym, ubačyŭšy Jezusa, idučaha siarod ludziej, z wialikaj pakoraj i pabožnym učućciom hetak kaža: Pryjaciel ulubioncaŭ, što staić dy ŭsłuchajecca Jaho, wiasiellem wiesialicca dziela hołasu ulubienca (Jan 3, 29) — hetak i ja chacieŭ by hareć wialikimi i światymi pažadańniami dy
