2. Hetkaja sapraŭdy haračaja ichnaja wiera — heta ŭžo jasny dokaz Twajej światoj prysutnaści!
Bo tyja sapraŭdy paznajuć Pana swajho, łomiačy chleb (Łuk 24, 30–32), serca jakich tak haryć praz Jezusa, katory idzie z imi.
Daloka ad mianie časta hetkaja pabožnaść i čułaść hetkaja wialikaja, luboŭ dy žarliwaść.
Zžalsia nada mnoju, dobry Jezu, sałodki i miłaserny, i daj mizernamu žabraku swajmu, kab choć kryšku kali haračaje lubowi da Ciabie pačuć u sabie, kab wiera maja pabolšała dy nadzieja ŭ dabratu Twaju, luboŭ maja da Ciabie, raz pačaŭšy hareć i ŭzmacawanaja mannaj niabiesnaj — kab nikoli ŭžo mianie nie pakidała.
3. Wialikaja miłasernaść Twaja, i mahu ja praz jaje dastupicca da žadanaje sabie łaski, a kali prydzie toj dzień wialikaje łaskawaści Twajej, ducham žarliwaści napoŭni mianie.
Bo chacia i nie haru jašče ja ahniom pažadańnia, jak inšyja z wybranych pabožnych Twaich, adnak łaska Twaja sparadžaje ŭ mianie imknieńnie da stanu takoha, i malusia tady, i prašu, kab zrabiŭ Ty mianie ŭčaśnikam usich tych, što horača Ciabie lubiać, dy kab schacieŭ Ty bačyć mianie ŭ ich liku.
Łaska pabožnaści prychodzić praz pakoru i zračeńnie samoha siabie
1. Treba tabie niaŭchilna imknucca da łaski, horača prasić, ciarpliwa i wierna ždać,
