Pabožnaja duša ŭsieńkim sercam pawinna imknucca, kab złučycca ŭ Sakramancie z Chrystusam
1. Chto ž daść mnie, Panie, kab najšoŭ ja Ciabie adzinaha dy adčyniŭ pierad Taboju ŭsieńkaje serca swajo i wiesialiŭsia Taboju, pawodle taho, jak imkniecca duša maja, kab nichto ŭžo mnoju nie pahardžaŭ, kab nijakaje stwareńnie nia zdoleła mianie paciahnuć za saboju dy nadta cikawić, a kab Ty adzin tolki sa mnoju hutaryŭ, a ja z Taboju, jak luby da lubaha haworyć ci pryjaciel da pryjaciela.
Hetaha ja prašu, da hetaha imknusia, kab z Taboju całkam złučycca, ačyścić serca swajo ad usiaho, što stworana, a kab praz św. Komuniju dy častaje adpraŭleńnie Imšy nawučyŭsia ja lubić usio niabiesnaje dy wiečnaje.
Ach, Panie i Boža, kali na hetulki złučusia ja z Taboju, na hetulki budu zachopleny, kab zabyŭsia zusim ab sabie?
Ty ŭwa mnie, a ja ŭ Tabie, dy ŭ hetkaj łučnaści, kab nazaŭsiody trywać.
2. Sapraŭdy Ty moj Ulublony, z tysiačaŭ wybrany, u jakim duša maja choča žyć praz usieńkija dni žyćcia swajho.
Ty sapraŭdy majo ŭspakajeńnie, u Tabie supakoj najwialikšy dy sapraŭdny adpačynak, a ŭsio apryč Ciabie — adnyja ślozy z sumam, praca dy biada biazkoncaja.
Ty sapraŭdy Boh ukryty, nia maješ nija-
