ny naš Pastyru, što nas, marnych zhnańnikaŭ, schacieŭ pasilić swaim Ciełam biazcennym i Krywioju swajeju schacieŭ nas napaić, dy jašče zaklikaješ sam nas da henaje tajomnaści swaimi wusnami, kažučy: Chadzicie da mianie ŭsie, jakija pracujecie i abciažany, a ja dam wam palahčeńnie (Mat 11, 28).
Wialikaja dabrata i luboŭ Boha da čaławieka abjaŭlajucca ŭ Najświaciejšym Sakramancie
1. Spadziejučysia na wialikuju dabratu dy na miłasernaść Twaju, Panie, prychodzić chwory da Zbaŭcy, hałodny dy z smahaju wialikaju — da krynicy žyćcia, biedny — da Waładara nieba, słuha — da Pana, stwareńnie — da Twarca swajho, pakinuty — da swajho miłasernaha paciašyciela.
Dziela čaho ž, adnak, Ty pryjšoŭ by da mianie?..
Chto ja taki, kab dawaŭ Ty mnie samoha siabie?
Ci ž paśmieje hrešnik pakazacca pierad Taboju? A jak heta Ty, Panie, zwoliš pryjści da hrešnika?
Ty dobra wiedaješ słuhu swajho, dyk wiedaješ, što ničoha dobraha ŭ sabie jon nia maje, kab rabić jamu henuju łasku.
Woś ža pryznajusia da błahoćcia majho, baču Twaju dabratu, prasłaŭlaju Twaju miłasernaść dy dziakuju za wialikuju luboŭ.
Dziela samoha siabie Ty heta robiš, a
