nia dziela zasłuhaŭ maich; kab pakazać mnie bolš swaju dabratu, kab bolš pryščapić jašče lubowi ŭ serca majo dy kab jašče bolš nawučyć mianie pakornaści.
Tamu, kali hetak Tabie ŭspadobu dy hetak Ty zahadaŭ, u zachoplenaści prymaju ja łasku Twaju; kab ža tolki nie pierapyńwała mianie hrešnaść maja!
2. O najlepšy, najłaskawiejšy Jezu! Ź jakoju pašanaju, ź jakoju padziakaju dy zaŭsiodnaju chwalboju nam treba źwiartacca da Ciabie za toje, što daŭ Ty nam Najświaciejšaje Cieła Twajo, hodnaści jakoha nia zdolaje wykazać niwodzin z ludziej!
Ale što ž ja padumaju, prymajučy henaje Cieła, prystupajučy da Pana majho, jakoha, jak treba, i sławić nie patraplu, a jakoha, adnak, pabožna pryniać imknusia?
Što ž padumaju lepšaje dy karyśniejšaje, kali nia toje, kab całkam spakarycca pierad Taboju dy wychwalać Twaju biazkoncuju dabratu adnosna mianie?
3. Chwalu Ciabie, moj Boža, dy wychwalaju na wieki. Pahardžaju saboju, a schilajusia pierad Taboju až da hłybini błahoćcia swajho.
Woś Ty, Najświaciejšy z Światych, a ja samy błahi z usich hrešnikaŭ.
I woś Ty schilaješsia da mianie — a ja niahodny hlanuć na Ciabie.
Woś Ty prychodziš da mianie, Ty chočaš być sa mnoju, Ty zaklikaješ mianie da swajho stała.
