tak hruntoŭnaja, što nia tolki rozum słaby, a na’t i cieła mlaŭkaje ŭ joj nowyja siły znachodzić.
12. A tamu płakać treba nadta i škadawacca, hledziačy na swaju niadbajłaść i chałodnaść dy ŭ kancy i hultajstwa, tady kali prymajem my Chrystusa, u jakim usia nadzieja i zasłuha tych, jakija chočuć zbawicca.
Bo ž Jon tolki sam nas uświacić i adkupić: Jon paciecha ŭsich wandroŭnikaŭ i wiečnaje ščaście światych.
Takža duža žaleć treba, što šmat jość takich, jakija mała zwažajuć na henuju tajomnaść zbaŭleńnia, jakoj i nieba wiesialicca, i świet jakoj trymajecca.
O jakaja ž heta ślapata i ćwiordaść serca čaławiečaha! Jano nia tolki što nie zachopliwajecca štoraz bolš hetym cudoŭnym daram, ale na’t naadwarot — štoraz mienš źwiartaje na jaho ŭwahu, tamu što moža im karystacca kožnaha dnia.
13. Bo kali b hety Najświaciejšy Sakramant byŭ u adnym tolki miescy, dy kab adzin tolki duchoŭnik moh jaho achwiarawać, ź jakim imknieńniem biehli b tady ludzi da taho duchoŭnika, kab tolki ŭbačyć, jak adpraŭlajecca henaja Božaja tajomnaść!
Majem, adnak, šmat duchoŭnikaŭ i šmat dzie achwiaroŭwajecca Chrystus, kab tym bolš była wyjaŭlena łaska dy luboŭ Boha da čaławieka, čym šyrej raspaŭsiudžwajecca świataja Kamunija na świecie.
Dziakuj wialiki Tabie, dobry Jezu, wieč-
