asabliwa kali adwiedwajuć jany lohkadumna i biaz žalu za hrachi swaje.
A tutaka woś, u Sakramancie ałtara, Ty ŭsieńki prysutny, Boža moj, Boh-Čaławiek, Jezus Chrystus: tutaka ščodry płod wiečnaha zbaŭleńnia možam dastać, kali tolki budziem prymać Ciabie hodna i pabožna.
Siudy nas nia maniać ani lohkadumnaść, ani cikaŭnaść, ani pačućciowaść, a tolki ćwiordaja wiera, pabožnaja nadzieja dy ščyraja luboŭ.
10. O niewiadomy Twarec świetu, Boža, jak cudoŭna Ty dzieiš z nami! Jak sałodka i łaskawa daryš Ty wybranych swaich, jakim samoha siabie addaješ, kab prymali ŭ Sakramancie!
Nijaki rozum nia zdolaje hetaha ŭciamić: i heta asabliwa zwaročwaje sercy pabožnyja da Ciabie i pawialičwaje luboŭ.
Bo tyja sapraŭdnyja wiernyja Twaje, jakija imknucca na praciahu ŭsiaho swajho žyćcia, kab paprawicca z hrešnaha žyćcia, — u henym najświaciejšym Sakramencie atrymoŭwajuć i łasku pabožnaści, i luboŭ da cnoty.
11. O, dziŭnaja, tajomnaja łaska Sakramentu, jakuju wiedajuć tolki wiernyja Chrystusa! Niawiernyja ž dy tyja, što słužać hrachom, nia zdolejuć nikoli spaznać jaje! Praz hety Sakrament zychodzić łaska Ducha Światoha, i duša zdabywaje cnotu i krasu, jakuju praz hrech straciła.
Mahutnaść łaski henaje padčas tak wialikaja, a pabožnaść, što na joj uzhadawałasia
