Treba praktykawacca ŭ maleńkaj rabocie, kali na wialikuju nie chapaje siłaŭ
1. Synie, nie patrapiš zaŭsiody strywać u haračejšym imknieńni da cnoty, ani astawacca ŭściaž na wyšejšaj stupieni boharazwažańnia; ale nieabchodna padčas, dziela pieršarodnaha hrechu, zyści da nizkich rečaŭ i choć nieachwotna i z trudom nieści ciažar hetaha sapsutaha žyćcia.
Pakul wałačeš z saboju śmiarotnaje twajo cieła, datul budzie ciažka tabie i niemač budzie ahortwać serca twajo.
Dyk treba mučycca časta cieraz hetaje cieła, što nia puščaje jano ciabie pastajanna addawacca ćwičeńniam duchoŭnym dy razwažańniu ab Bohu.
2. I woś dziela hetaha treba spynicca tabie na pracy maleńkaj dy wonkawaj; u dobrych učynkach pakraplacca; prychodu majho i adwiedzinaŭ z ćwiordaj wieraj čakać; zhnańnictwa swajho i suš u sercy trywać ciarpliwa, pakul nie adwiedaju ciabie i nie aswabadžu ad usieńkich turbotaŭ.
Bo zrablu ja hetak, što zabudziešsia ab usich kłopatach swaich i budzieš karystacca ŭnutranym supakojem.
Razharnu pierad taboju niwu światoha Piśma, kab z wiasiołym sercam pačaŭ ty jści šlacham zahadaŭ maich.
I skažaš tady: Ciarpieńni hetaha času niahodnyja budučaj chwały, što ŭ nas abjawicca (Ryml. 8, 18).
