6. Tamu Ty, wiečnaja Praŭda, wyrazna skazaŭ: dzie skarb twoj — tam i serca twajo (Mat. 6, 4).
Kali lublu ja nieba, achwotna dumaju ab niabiesnym.
Kali świet ja lublu — wiasiellem dla mianie tady jahonyja radaści, a sumam jahonyja biedy.
Kali cieła lublu — časta jano tady ŭ dumkach maich.
Kali lublu ducha — achwotna razwažaju ab duchowaści.
Bo što tolki ja lublu — ab tym zaŭsiody achwotna hawaru i słuchaju, i wyabražeńni ab tym u dumkach z saboju damoŭ zanošu.
Ale bahasłaŭleny toj čaławiek, jaki dziela Ciabie, o Hospadzie, raźwitaŭsia z usianiutkimi stwareńniami, jaki zmahajecca z naturaju swajeju, a žadańni cieła pieramahaje pałkaściu ducha, kab pahodnaje jahonaje sumleńnie niasło Tabie ščyruju malitwu i kab unutry i ŭwonku ačyściŭšysia ad usiaho, što dačasnaje, byŭ hodny pryłučycca da choru aniołaŭ.
Ab imknieńni da wiečnaha žyćcia i ab wialikim dabry, jakoje abiacana tym, što mužna zmahajucca
1. Synie, kali pačuješ, što źliwajecca na ciabie pažadańnie wiečnaje ščaśliwaści, i kali latuciš, kab wyrwacca z putaŭ cieła swajho, kab mieć mahčymaść zachopliwacca ničym nie-
