Nia strywožyć sprawiadliwaha čaławieka ŭsio toje, što zdarycca jamu ad Boha (Pryp. 12, 21).
Niachaj i niapraŭdu chto na jaho haworyć, mała budzie źwiartać na toje ŭwahi.
Ale nia budzie takža wiesialicca, kali inšyja jaho i pa praŭdzie baranić buduć.
Bo padumaje jon, što heta ž ja, jaki baču ŭsio ŭ hłybini serca i ŭnutry (Ps 7, 10), jaki nia sudžu pawodle wyhladu dy pakaznaści čaławieckaje.
Bo časta toje, što pachwalnaje ŭ ludziej, pierada mnoju hrešnaje.
5. Hospadzie i Boža, sudździa sprawiadliwy, mahutny dy ciarpliwy, jaki wiedaješ niadužaści ludziej i ichnija błahaćci — budź siłaju majeju dy ŭsieńkaju nadziejaju majeju: bo nie chapaje mnie sumleńnia majho.
Ty wiedaješ, čaho ja nia wiedaju, i dziela taho treba mnie spakarycca pierad dakorami dy ciarpliwa ich trywać.
Budź dla mianie miłaściwym, kali ja rabiŭ inakš, i daj mnie łasku bolšaje ciarpliwaści.
Bo ž lepšaja mnie Twaja wialikaja miłasernaść dziela apraŭdańnia majho, čymsia maja mahčymaja sprawiadliwaść dziela abarony taho, što toicca ŭ sumleńni maim.
Kali b na’t nia bačyŭ ja ŭ sabie winy, hetym apraŭdywacca jašče było b mała (1 Kor 4, 4), bo kali zabiareš Ty miłasernaść swaju — nichto z žywych nie apraŭdajecca pierad Taboju (Ps 142, 2)
