chto mienš prypiswaje sabie, a ŭ swajej padziačnaści jašče bolš pakorny i pabožny.
A toj, chto hladzić na siabie, byccam na samaha najhoršaha i samaha niedastojnaha — toj najbolš zdatny atrymać wialikšyja dary.
3. Toj znoŭ, što mienš dastaŭ, chaj nia sumuje i nia budzie niezdawolenym dy nie zajzdruje tym, što bolš dastali, a chaj tady źwierniecca k Tabie dy dabratu Twaju najbolš wychwalaje za toje, što tak šmat, tak achwotna dy niezasłužana, nie minajučy nikoha, swaimi darami nadzialaješ.
Usio ad Ciabie, tamu treba ŭwa ŭsim Ciabie wychwalać.
Ty wiedaješ, kamu što treba dać i čamu dadziena tamu mienš, a tamu bolš; nie nam, a Tabie heta raźmierkawać akančalna, jakija chto paasobku maje zasłuhi.
4. Tamu, Panie Boža, za ŭsialakuju dabradziejnaść uwažaju mała što mieć z usiaho wonkawaha, što wyklikaje hetulki honaru i sławy miž ludźmi; dyk woś toj, što ŭbačyć swaju biednaść dy mizernaść, chaj nadta nie pałochajecca dy nie sumuje i sercam nie padaje — a chutčej niachaj wiesialicca i ciešycca, bo ž Boh biednych i pakornych i tych, jakimi pahardžajuć na hetym świecie, wybraŭ sabie za blizkich i za chatnich swaich.
Swiedčać heta samyja Apostały Twaje, jakich kniaziami pastawiŭ Ty nad usieńkaj ziamloju (Ps 44, 17).
Žyli jany na świecie, nie narakajučy, takija pakornyja i prostyja, biez nijakaje chitraści dy
