Ab razwažańni roznych dabradziejstwaŭ Božych
1. Adčyni, Panie, serca majo prawu Twajmu dy nawučy mianie chadzić šlacham zahadaŭ Twaich.
Daj mnie ściamić wolu Twaju i z wialikaju pašanaju dy staranliwaju zwažnaściu dabradziejnaści Twaje razwažać, jak usie całkam, tak i kožnaje apryčna, kab zdoleŭ za ich ja naležna być udziačnym.
Wiedaju, adnak, dobra i pryznajusia, što na’t za najmienšaje dabro, jakoje Ty mnie zrobiš, nie zmahu ja, jak treba, padziakawać Tabie.
Šmat mienšy ja za ŭsie dary, jakija daŭ Ty mnie, i kali razwažaju wialikadušnaść Twaju, spyniajecca duch moj pierad jaje wieličynioju.
2. Usio, što ŭ dušy majem dy ŭ ciele, usio, čym wałodajem: ci zwonku ci ŭnutry, pryrodna ci nadpryrodna — ŭsio heta Twaje dary, jakija ŭściaž nawodziać nam na pamiać, što Ty dabradziejny, miłaserny, dobry i što ad Ciabie dastali my ŭsio.
A kali adzin krychu bolš, inšy krychu mienš dastaŭ, usio, adnak, Twaim dabrom jość: biez Ciabie i najmienšaj častki nia mieŭ by.
Toj, chto bolš dastaŭ, chaj nia chwalicca zasłuhami swaimi, chaj nia dumaje, što lepšy jon za inšych, dy chaj nie śmiajecca z tych, što mienš dastali, bo ž toj wialikšy dy lepšy,
