Swajej prysutnaści, nie adaryš swabodaj dy nie pakažaš Swajho pryjacielskaha wobliku.
Chaj inšyja šukajuć aprača Ciabie, čaho tolki im chočacca: mnie, adnak, ništo nie da ŭspadoby, i ništo nia budzie padabacca, aprača Ciabie, Boha majho, nadziei majej, zbaŭleńnia wiečnaha.
Nia zmoŭknu, nie pakinu prasić, pakul nia wierniecca mnie łaska Twaja, pakul nie pačnieš hawaryć u sercy maim*.
6. Woś Ja pry tabie, bo klikaŭ ty Mianie. Ślozy twaje, imknieńni dušy twajej, spakoranaść twaja dy žal serca twajho schilili i prywiali Mianie da ciabie.
7. I skazaŭ ja: Panie, klikaŭ ja Ciabie i letucieŭ ab Tabie, hatoŭ usio kinuć dziela Ciabie.
Bo Ty pieršy zwaruchnuŭ mianie, kab šukaŭ ja Ciabie.
Budź ža bahasłaŭleny, o Panie, kali wyjawiŭ Swaju dabratu słuzie Swajmu pawodle wialikaha miłaserdzia Twajho.
Što ž bolš mieŭ by kazać Tabie słuha Twoj, kali nie adno tolki, jak spakarycca, zaŭsiody pamiatajučy na mizernaść, błahatu swaju.
Niama ničoha, kab zraŭniałasia z Taboju, siarod usich cudoŭnaściaŭ nieba i ziamli.
Daskanałyja ŭsie čyny Twaje i prysudy praŭdziwyja, a ahlad Twoj kiruje ŭsim świetam.
Chwała i čeść Tabie, o Mudraść Ajca! Chaj chwalać i bahasłaŭlajuć Ciabie wusny maje, duša maja dy ŭsie twory adnačasna sa mnoju.
