dać mnie i pryščapić, wyšej za ŭsiu radaść i wiasielle, jakija tolki rozum zdoleje ściamić i adčuć.
Urešcie wyšej za Aniołaŭ i Archaniołaŭ i za ŭsie siły Nieba, wyšej za ŭsio widomaje i niewidomaje i wyšej za ŭsio, što tolki jość nie Taboju, o moj Boža!
2. Bo ž Ty, Panie Boža moj, lepšy za ŭsio, Ty adzin najwyšejšy, Ty azdin najmahutniejšy, Ty adzin, što ŭsio abymaješ dy napaŭniaješ, Ty adzin najsałodšy i ŭ Tabie adnym najwialikšaja krynica paciechi.
Ty adzin najpryhažejšy dy hodny lubowi, Ty adzin najmahutniejšy dy nad usio chwalebny; u Tabie adnym usiakaje dabro ŭ poŭnaj daskanalnaści razam jość, zaŭsiody było i zaŭsiody budzie.
I dziela taho małoje ŭsio i niechapajučaje, što tolki mnie daješ, aprača samoha Siabie, abo što abjaŭlaješ ab Sabie, abo pryrakaješ, kali tolki Ciabie nia baču i pakul całkam Ciabie nia maju.
Bo sapraŭdy ž nia moža serca majo supačyć ani susim zdawolicca, pakul nia supačynie ŭ Tabie dy nie padymiecca wyšej za ŭsie dary dy twory.
3. O moj najmilšy ŭlubieniec, Jezu Chryste, Miłaśnik najčyściejšy, Waładar usiakaha stwareńnia!
Chto ž daść mnie krylla sapraŭdnaje woli, kab palacieŭ ja da Ciabie dušoju i supačyŭ u Tabie?! (Ps 54, 7).
Kali ž daždusia ja, što, swabodny ad usich
