jak nie nadmiernaje pažadańnie tvajho serca? Dobry dy pabožny čaławiek pačatkowa ŭ samym sabie raźmiarkuje tyja sprawy, jakija rabić manicca.
I nie paciahnuć jany jaho da pažadańniaŭ niahodnaha nachiłu, ale datarnuje jon ich da sudu swajho zdarowaha rozumu.
I čyjaž baraćba ciažejšaja, jak nie taho, chto imkniecca pieramahčy samoha siabie!
I heta pawinna być našym zadańniem: — zmahacca z samym saboju, kožny dzień rabicca dužejšym nad saboju i choć krychu stacca lepšym.
4. Usiakaja daskanałaść u hetym žyćci maje ŭ sabie jakujuś niedaskanałaść i tamu ŭsie dośledy našyja abchodziacca biaz cieni.
Pakornaja świedamaść siabie bolš peŭny šlach da Boha, jak najhłybiejšyja dośledy nawučnyja.
Nia treba hanić ani nawuki, ani jakoha niebudź zwyčajnaha znańnia ab rečach, katoryja sami pa sabie jość dobryja, bo jany ad Boha, adnak lepš zaŭsiody - čystaje sumleńnie dy cnotnaje žyćcio.
Tamu adnak, što mnohija imknucca bolš wiedać, jak dobra žyć - časta błudziać i mała abo zusim nia prynosiać karyści.
5. O, kab ludzi stolki ŭžywail starannaści dziela wykareniwannia drennych nawyčkaŭ i ŭzhadoŭki cnotaŭ, skolki jaje ŭžywajuć dziela zusim pustych pytańniaŭ, - nia było-b
