туды, той сюды, пасьпираны адзинъ къ другому, саломаю крыты, што крый Божа пажаръ, дык цэла віоска мусиць ицьци зъ дымамъ у мигъ, и нихто ня разг͆луздаѣцца, што трэбажъ инакшъ нѣкъ урондзиць жыцьця у сіолахъ… што г͆аспадарка патрабуя бадай найразумнѣйшыхъ и найлепшыхъ труженикоў, бо яна прэця свѣтъ кормиць, а бязъ нѣй ня можа быць праўдзива цывилизованаг͆о спалаченства. Доля-жъ нашай г͆аспадарки, пакуль што, вѣльми смутна, кали іею правиць ня прасьвѣчаны, пьяны народъ! За тымъ патребна вяликая пярамѣна у мысьляхъ и павядзѣньни ро̀льника тутэйшаг͆о, и таг͆ды мусялабъ быць лепшъ, и ня сталибъ людзи бѣг͆чы зъ зямѣльки, нашай Маци ро̀днай!.. На тоя кабъ мѣць зносная жыцьця, ня треба яг͆о шукаць за свѣтамъ, а таквеля нале́жыць працаваць зъ Бог͆амъ и ро̀зумамъ на мѣсцы, бо хоць чуваць, што „за морамъ волъ каштуя залатоўку“, а ўсіожъ лепшъ туды празъ заздрасьць ня хадзиць, бо пакуль той волъ, дыкъ боты зтопчашъ, но͆ги павяредзишъ, купила прахарчуяшъ и мусиць спраўдзицца даўняя прыказка, што: „вялики кавалакъ г͆орла дзяре“…
Ой святаяжъ бацькаўская ниўка! „бо хоць часамъ ня уродзиць, аля къ торбя ня даводзиць“, дыкъ и праўда сяазана, што „ўсюды добра, а дома найлепшъ“.
Помницяжъ, помниця людзи тую адвѣчнаю мудрасьць, ня пазирайця вѣльми за сваи вароты и старайцяся саў- сэрца кабъ дамы̀ вашы, сіолы вашы сталися вамъ милы и дастатни, празъ усякую цноту вашу.
