сыны, на одно слова яког͆ась по̀длаг͆о вошуста, г͆атовы кидаць яіо и мчаць г͆дзѣ хцивыя вочы зы̀ркаюць за ліогкаю нажываю… Со̀рамъ г͆эта бачыць, бо ўсіо тоя смутны знакъ вѣльми, и сэрца балиць якъ падумаяшъ, што сталася зъ добрымъ зъ натуры народомъ нашымъ! Даўнѣй, бывала, кіямъ ня вы͆гнаўбы зъ сяла адна͆го чалавѣка тамъ, куды цяпѣръ на зламаньня карку г͆атовы ляцѣць г͆рамадо̀ю ўсѣю.
Ня такъ то даўна народъ акраинъ нашаг͆о царства, ўзняўся быў ѣхаць за мора, у Амэрыку, и тысячы яг͆о прапали марна на чужбинѣ, цяпѣрже зноў тутэйшыіе Бѣларусы задумали г͆уртомъ пярасяляцца у Томскую г͆убернію.
Па карчмахъ (ой тыя корчмы праклятыя!) па кярмашахъ, па зборыщахъ у г͆арадохъ толька и г͆óману дурно̀г͆а абъ томъ, што хадзили, альба по̀йдуць „записывацца” да губарнатара на пярасялення, бо туды якъ бы то вызываюць народъ наг͆ла, павязуць яго да̀рамъ, а на мѣсцы даду̀ць ня толька, г͆асьцинца, мног͆а забудо̀ваной зямли, аля надта шматъ г͆рошы, да надараць усялякаго насѣння, „раг͆атай скацины кажнаму пярасялѣнцу; што у Томскай г͆уберніи два мѣсяцы толька зимы ліо͆гкай, а посля ціопла, дыкъ ціонгля пяюць салаўи, растуць проста у лѣся салодкія яблыки и дули, што пасѣяна бочка збожа уродзиць заўжды поўны засѣкъ, што тамъ народъ будзя во̀лянъ адъ падаткаў и рэкрута. — Отъ што чаупуць дурни, а дру͆гіе слухаюць и даюць вѣру г͆энаму г͆лупству, а тымъ часамъ робицца вяликая
