|
Дажывае стара маці
Сірацінаю у хаце
Ў соннай волі, ў чорнай долі,
Як та груша сярод поля.
Мела сына, але сыну
Захацелася ў чужыну:
Ён пашоў шукаць там шчасьця,
Або згінуць, запрапасьці.
Мела дочак, але дочкі
Пабрылі так сама ў прочкі:
Тая замуж, тая ў службу
На нядолю, на нядружбу.
Дажывае веку маці,—
Ўжо ня можа з ложка ўстаці,
Кліча дочак, кліча сына,—
Але пуста ўсё хаціна.
Сабраліся добры людзі,
Гаманілі: што-то будзе?
Са старою мала ладу—
Трэба даць якую раду.
І да сына лісты пішуць:
—Прыяжджай, бо ўжо чуць дышыць
Маці стара і маячыць:
Цябе хоча ўсё пабачыць.
Сын варочаўся з чужыны
Да матулі, да хаціны
Ніто князем, ніто панам,
Ніто трэзвым, ніто п’яным.
Падышоў да ложка бліжай:
Маці сьпіць, як зьнята з крыжа;
Пахіліўся над ёй нізка,
Як яна здаўн над калыскай.
І старую разбуджае,
Нейкім словам пацяшае,—
Штось гаворыць і гаворыць,—
Тая слухае, як зморы.
Прыглядаецца матуля,
Што зрабілася з сынуляй:
Ён, ці не—стаіць у хаце,
Усё сіліцца згадаці.
І згадала, ой, згадала!
Енкнуць голасу сабрала,
Бы та каня над крыніцай:—
—Чужаніца, чужаніца!
Легла маці ў дамавіну;
Сын зноў ехаў у чужыну,
А за ім шумелі людзі:
Што-то далей з яго будзе?
|
Прапануем да спампаваньня!