|
Ой, у лузе у зялёным,
Каля быстрай рэчкі
Маладзенькая дзяўчына
Пасьціла авечкі.
Залатое сонца з неба,
Грэла, спаць гарнула,
Аж пастушка у цянёчку
Лягла і заснула.
Па гасьцінцы жаўнеранька
Зьнекуль заблудзіўся,
Ён к дзяўчыне маладзенькай
З сядла нахіліўся.
«Ўстань, галубка, маё сэрца,
Годзе спачываці,
Кладзі ножкі у страмёна,
Будзем вандраваці!»
Уставала, маладзенька,
Ножкі ў стрэмя клала,
І з малойчыкам удалым
У сьвет вандравала.
Едуць поле і другое,
Ўзьехалі на трэцьце,
Пад дубочкам, пад махнатым
Селі пасядзеці.
Прытуліўся жаўнеранька
Да грудзей дзявочых,
Абымае і цалуе
Губанькі і вочы.
Гэтак песьцячы галубку,
Стаў яе пытаці:
«Скуль, дзяўчынка, будзеш родам,
Хто твой бацька, маці?»
А яна яму гаворыць,
Пахіліўшысь нізка:
«Старшыні я дочка буду
З гэтай вёскі блізкай.»
Спахмурнелі ясны вочы
Ў хлопца маладога;
Ён адказу ад дзяўчыны
Не чакаў такога.
«І я, кажа жаўнеранька,
Да таей дзяўчыны,
З тэй-жа самай вёскі родам,
Сын таго старшыні!»
........
Зацямнілі хмары неба
Чорнымі крыламі,
Пачалася шура-бура.
З громам, з пярунамі,
І ударыў пяруночак
У два сэрцы тыя,
Што пасьмелі снаваць грэшна,
Думкі маладыя.
Пад тым дубам іх абое
Пахавалі людзі,
Насып сыпалі жвіровы
На вочкі і грудзі.
На тым насьпе ўзышлі кветкі,
Як вясной сьнег стаяў—
Адна жоўценькая кветка,
Сіняя—другая.
Хто ў магілцы сьпіць, усьпелі
Людзі ўжо забыцца,—
Тыя-ж кветкі ахрысцілі:
«Браткай і Сястрыцай.»
| 
Прапануем да спампаваньня!