Сон у пуні
| ← Ярэм Дуб | Сон у пуні Абразок Аўтар: Вячаслаў Вячаслававіч Адамовіч 1924 год Крыніца: Часопіс «Грамадзкі голас», № 25, 18 верасьня 1924 г., б. 3, № 26, 21 верасьня 1924 г., б. 2 |
Сябры лесу → |
Прапануем да спампаваньня!
Чаму так цяжка стогне вецер за вакном?
Чаму галіны так нізка гнуцца да зямлі?
Чаму так цяжка на душы? Чаму нейкі сум мяне апанаваў, неяк жудасна робіцца… Божа мілы! Калі-; скончыцца гэта ночка над старонкай маей?
Калі Ты зьлітуешся над намі?
А вецер зноў так страшэнна завыў, рвануў галіны, сарваў колькі жоўтых лістоў і панёс іх у цёмную даль.
Божа Справядлівы!
Ты чуеш, як моляцца людзі Табе, Ты чуеш іх стагнату і сьвіст над імі бізуна, Ты бачыш іх сьлёзы і кроў…
Дык чаму-ж, Ты, Божа справядлівы, ня спыніш нашай мукі, чаму?
Ось кроплі дажджу ў шыбу вакна часта загрукалі, засьвяціліся і, Божа мой мілы, я пазнаў!..
Гэта ня кроплі дажджу!
Не, не, ніколі! Гэта сьлёзы! сьлёзы!..
І выбег я з хаты.
Бег, як мог…
Вецер рваў на маёй галаве валасы, гнаў мяне, і чуў я голас у ім…
«Куды бяжыш? Навошта? Усё роўна ад іх нікуды не ўцячэш! Яны тутака разам з табою! Паглядзі!»
Я бег, і ня прыкмеціў, як апыніўся ў бура-чорнай вадзе. Наўкола мяне цёмныя хвалі жыгалі. Чуўся толькі плёхат вады. А голас нейкі ўсё шаптаў:
«А што бачыш? Куды ўцякаў? Ня мог на сьлёзы глядзець, а цяпер у чым апыніўся, ў чым стаіш? Паглядзі!»
І глянуў я на чорныя хвалі, якія ўжо біліся ў грудзі мае…
Дык ось якія гэта хвалі! Дык ось у якое я трапіў мора!
Былі гэта крывавыя хвалі…
Было гэта крывавае мора…
Усё вышэй і вышэй падымаліся яны…
Жудасна робіцца мне…
Няма ратунку! Няма!
Наўкола цемната…
Ось ужо чую я смак крыві на вуснах, зараз захліснуся…
Божа, ратуй!…
* * *
Я прачхнуўся. Халодны пот пакрыў мой лоб.
* * *
— Дык гэта быў сон! — праняслася ў мяне думка і, зьлезшы з сена, выйшаў я з пуні, глянуў на неба. Тамака высока-высока ляцелі гусі.
Дзяргач.