Перайсці да зместу

Сябры лесу

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Сон у пуні Сябры лесу
Абразок
Аўтар: Вячаслаў Вячаслававіч Адамовіч
1924 год
Крыніца: Часопіс «Грамадзкі голас», № 26, 21 верасьня 1924 г., б. 2-3
Гусі ляцяць

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




XXXII.
Сябры лесу.

Калі я ўвайшоў у хату, мяне сустрэлі вясёлым гоманам…

— А. ось і Дзяргач! лёгкі на ўспаміны! — загудзеў Ярэм.

— Ну, ось добра, што наведаўся, — кінуліся мяне абымаць Карп і Сымон.

— У нас тутака, сябра, гэтакая ціша, што іншы раз жывой душы цэлы год ня бачыш, — казаў Карп.

— Ну, дось гутаркі, сынкі, давайце гасьцю чарку. А дзе-ж запрапала нашая Елачка? — загудзеў Ярэм.

У тоты міг дзьверы адчыніліся і ўвайшла Алеся.

— Ось як, вы ўжо тутака, а я хадзіла вас будзіць і нават меркавала, калі зноў моцна сьпіцё, дык і ня будзіць, — казала яна.

— Не, гэтага ўжо досіць, праспаў сьнеданьне, дык трэба, папалуднаваць, — казаў Ярэм.

Ну, дось гутаркі, сядайце! — рашуча загудзеў ён.

Мы ўсе селі за стол.

Алеся хутка ўставіла стол рознымі частункамі.

Тутака былі смажаныя качкі, бакасы, шчупакі і яшчэ нейкая дзічына.

На патэльні праглася яешня, ў місцы ляжаў тварог, густа паліты сьмятанай, былі і салёныя грыбы і агуркі — чаго толькі душа жадае… Відаць было, што ўсё гэта даваў лес сваім жыхаром…

Алеся села побач са мною і пачала мяне частаваць кажучы:

— Цяпер я ад вас, дзядзька, не адстану, павінны есьці з двох і пакаштаваць усяго, сама пякла, сама варыла.

— Выпіць таксама павінны, — казаў Сымон, наліваючы дзьве чаркі і ставячы перада мной.

— Ну, што-ж, піць, дык піць.

— Бывайце-ж здаровенькія, жывенькія, дарагія мае сябры, дай Божачка, каб усё ў вас ішло добра! — сказаў я, выпіваючы адну за аднэй дзьве чаркі.

— Дзякуем, дзякуем! — адказалі ўсе мне ў адзін голас.

— Пеце і ешце! — гудзеў Ярэм,

— Абы здароў‘е, дык усё будзе, — цягнуў ён далей.

За гутаркай і ядой ды піцьцём мы ня прыкмецілі, як праляцеў добры час…

Ну, здаецца, дзякаваць Богу, падпілі і пад‘елі добра! — ўстаючы, сказаў Ярэм, набожна перажагнаўшыся на абраз Хрыста, што вісеў у покуце хаты. Мы ўсе падняліся.

— А цяпер пойдзем на сьвежае паветра, — запрапанаваў Карп.

Усе вышлі.

Па небе беглі белыя воблачкі. Сонца ўжо пачынала каціцца на адпачынак.

— Восень цікуе хітрай вужакай, — сказаў Ярэм, глянуўшы на бліжнія дубы, бярозы і грабы.

Я зірнуў на іх, і праўда: ўжо лісты пачыналі патроху жаўцець. Мне ад гэтага зрабілася неяк сумна, відаць было, што і сяброў маіх таксама агарнула нуда. Недзе далёка закрычалі жураўлі і гусі.

— Ці не ў паход яны ўжо пачынаюць ад нас зьбірацца, — перарваў маўчаньне Сымон.

Гэта было сыгналам і пачалася агульная гутарка, за якой правялі мы шмат часу. Я расказаваў аба ўсім, што чуў, што робіцца на сьвеце і як наша справа…

Ужо пачынала схіляцца сонца, калі над самымі нашымі галовамі закрычалі гусі.

Мы ўсе паднялі ўгару галовы.

Я глядзеў на ляцеўшыя гусі і думкі мае былі невясёлыя…

Дзяргач.