|
Сум асеньнім лісьцем сьцелецца…
Каму скажаш, выплачаш каму?
Правяла мілога за аселіцу, —
Павялі яго за краты-мур.
Не сказалі слова мне, паганыя,
І за што? Куды яго бяруць?
Толькі помню — шабляю паранены
Быў мой мілы, калі гналі ў пуць.
Сум асеньнім лісьцем сьцелецца…
Ой, галосіць вецер-ліхадзей!
Праглядзела вочкамі аселіцу,
А з няволі мілы — ўсё ня йдзе.
А вясною раньнем сонечным,
Калі птушкі плакалі ў лясох,
Ясны дзень і цёмну ночаньку
Ткала я мілому паясок…
Ткала ніткамі чырвонымі,
А здавалася — шлях мілага ў крыві…
Ён нядоўга будзе заняволеным,
Радасьць хочу ў поясе завіць.
Веру хутка мілы зьвернецца,
Белавежжа шэпча мне аб тым…
Хтось у сэрца кінуў зернетка,
Каб расьці надзеям залатым.
Раптам — стук! У вочках зелена…
Шабля вострая на сонцы зіхаціць…
Трапятала птушкаю падстрэленай,
Не хацела дзеўчына з хаты йсьці.
Сум асеньнім лісьцем сьцелецца,
Каму скажаш, выплачаш каму?..
Мілага ня стрэла за аселіцай…
Павялі яе за краты-мур.
А вятры у полі забуянілі,
Ой, як птушкі плакалі ў лясох…
І дзяўчыну шабляю паранілі,
Бо чырвоны ткала паясок…
Гэта песьня сёньня складзена
Пра дзяўчыну горадзенскіх ніў…
Аб краіне, ворагам украдзенай,
Там, дзе ціхі Нёман забурліў.
| 
Прапануем да спампаваньня!