Перайсці да зместу

Сонечны паход (1929)/З цыклю «Вясеньні балаган»

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Вясна і дзяўчына З цыклю „Вясеньні балаган“
Цыкль вершаў
Аўтар: Міхась Чарот
1929 год
Засьпявай быльлём, мяжа…
Іншыя публікацыі гэтага твора: Вясеньні балаган.

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




З ЦЫКЛЮ „ВЯСЕНЬНІ БАЛАГАН“

Пяю… пяю аб вясьне…
Вясна ідзе паводкай
Вясною дзень ясьней,
Вясною жыць салодка…

Зямля ў прыгожых фарбах,
Людзьмі сьмяецца вуліца,
Заглянуць сонцу ў твар-бы,
Калі за хмары туліцца…

Што сонца? Я і вы
Вясну, бывае, ганім,
Калі парыў гульлівы
Закружыць ў балагане…

Балаган вясеньні,
Вясеньні балаган…
Сонца бляск расьсеяны —
Ад сонца людзі п‘яны.

Вясна ідзе паводкай,
Вясною дзень ясьней,
Вясною жыць салодка
Пяю… пяю я аб вясьне…


∗     ∗

Кожнага свая вясна
Сагравае сваёй сарочкай…
І нятрудна яе спазнаць
Яна міргае нам вочкамі.

Вочы вясны для мяне
Сонца гарачага промень…
Ў бойках я камянею,
Рэволюцыі кліч мяне пройме

Калі аружжам ляскалі,
Дым віўся цёмнай хмарай,
Вясна была мне казкаю,
Аб ёй я толькі марыў…

Цяпер-жа фабрык трубы
Пярсьцёнкамі ніжуць блакіт…
Рань вясну мне трубіць,
Сенажаць вітае ракітаю…

Я люблю вясну гэту,
Яна мне міргае здалёку…
Напіцца хачу яе сокам…
За маёю вясной ідзе лета.

*

Клякоча бусел на ліпе,
Вартуе ён зноў прыгуменьне…
Сонца іскрыцца і ўсхліпвае, —
Купаецца ў сіні вясеньняй…

Жаўранак звонам заліўся,
У поле склікае раць…
Узьняўся з блакітнай высі
Першым вясну вітаць…

Лысіны гор пачарнелі,
Толькі лагчыны ў сьнягу…
Балота ў пушыстай белі
Птушкай гамоніць: ку-гу!

Гэту вясну калісьці
У вёсцы спаткаць быў рад
Пад шаптаньне кляновых лісьцяў
Над сагнутай жабрачкай хатай.

*

Я люблю вясну селяніна,
Першай ральлі радочкі,
Калі кормяць поле асьмінамі,
Каб пасьля зьбіраць бочкамі.

Па-над вёскай
Месяц чуць выгляне,
Пабеліць дрымотныя хаткі…
Жарабочак порсткі

Іржэ на выгане,
Бягучы на начлег за маткай…
Вішні ўсыпаны
Кветкамі-сьнегам…

Люба слухаць дзяўчыны сьпеў…
Нясупынна
Хлопец лаецца з гневам,
Першым прысьці не пасьпеў…

Што слова — ад сэрца ўсё чыста,
Хоць кахае яе, небарака…
Разам з імі быць віхрыстым,
Разам з ім хачу сьмяяцца і плакаць…

Разам з імі ў вясеньняй сіні
Гатоў палюбіць увесь сьвет…
І чакаць, пакуль перакіне
Новы дзень з вясны у лета.