|
Якъ паѣхаў каралевичъ на прагуляння,
Пакинуў іонъ Марусиньку на гарювання;
Нямножка іонъ праѣхаўши, астанавиўся,
Пустиў свайго дабра каня ў зиляны луга,
А самъ іонъ лёгъ ды спатиньки падъ бѣлымъ шатромъ.
Призвидишся каралешцу дяйствительный сонъ.
Съ-падъ правый жа съ-падъ рученьки саколъ вылетаў,
Съ-падъ лѣвыя, съ-падъ бѣлыя-сѣрая вутица.
Саколъ, саколъ, іонъ вылитаў, усю праўду казаў:
— «Ты ѣдь, паѣдь, каралевичъ, къ свайму двару!
Твая жана Марусинька сына й радила,
Сына, сына парадила, сама памерла».
Пріѣзжаить каралевичъ ки свайму двару,
Щитовыя й варотики парастворены,
Касастыя вакошечки паразслонены,
Вси маіоры, капитаны a ÿ чорнымъ стаять,
Адна жъ мая Марусинька ў чарвонымъ ляжить.
А ўдариўся каралевичъ абъ тисовый столъ:
— «А што жъ мае боздрыя ножки ня стрѣли мяне,
А што жъ мае бѣлыя ручки ни ’бняли мяне?»
|
Прапануем да спампаваньня!