|
Ды чаму ты,
лета пяклівае,
уступіла
той пары,
калі дні
хмура-дажджлівыя,
калі восень
ды сьцеле
свае дываны?
Эх, сонца,
чаго ты
схавалася?
Выйдзі,
зірні…
Праменьнем
цалуйся з абшарам;
Хочацца мне,
каб ты углядалася,
а хмары…
гані, гані…
А ты, бярозка,
чаго пажаўцела,
зялёнасьць
каму аддала?
Красуняй
учора глядзела,
а сёньня —
як тая ўдава.
А поле,
каласістае поле,
дзе-ж тваё хараство?
Учора
жніво ў вочы біла,
сёньня —
іржышчам
прад вачыма
прашло.
Дык чаму-ж ты,
лета пяклівае,
уступіла
той пары,
калі дні
хмура-дажджлівыя,
калі восень
ды сьцеле
свае дываны?
|
Прапануем да спампаваньня!