Раніца (Адамовіч)
| ← Сьвет | Раніца Абразок Аўтар: Вячаслаў Вячаслававіч Адамовіч 1924 год Крыніца: Часопіс «Грамадзкі голас», № 18, 31 жніўня 1924 году, б. 2 |
Старая канава → |
Прапануем да спампаваньня!
Доўга ляжаў я з расплюшчанымі вачыма і ня мог заснуць. Ночка ўжо панавала над лесам, Сьвяцілі зоркі, ўзыходзіў месячык на неба. Дык, вось, яка легэнда пра Сьвета, якую я марыў учуць даўно, Ганчар і Караба смачна спалі, хутка і я заснуў…
Лёгкі туман пакрываў палянку, калі мяне разбудзіў голас Ганчара.
— Уставайце, сябра, сьнедаць! Караба ўжо яду дабыў!
Я расплюшчыў вочы.
Караба сядзеў накарачках і смажыў нейкую птушку на вуглёх. Я хутка ўскочыў на ногі. Халадок трохі прабіраў.
— Вось тутака, недалёка, ёсь крыніца, — паказаў мне Ганчар у бок лесу. — Ля асіны! — крыкнуў ён мне ўсьлед.
У лесе пачынала прачыхацца жыцьцё то там, то тутака недзе над маей галавою пачыналі варушыцца ў сваіх гнездах птушкі. Вось і асіна. Праўда, з-пад яе карэньняў выбягаў маленькі ручайчык і некім была зроблена ямка, каб балей было вады. Добра было памыцца халоднай вадою. Адразу зрабілася неяк лёгка і добра. Недзе здалёку крычалі жоравы і гусі. Туман пачаў гінуць, нарэшце, саўсім згінуў, адплыў кудысь у гушчар лесу. Я падайшоў да сяброў.
— Вось! гатова качка! — весела гаманіў Караба.
— Сядайце! — казаў ён. — Эх, добра раніцай у лесе! — сказаў Ганчар. — Ну! — падміргнуў адным вокам Караба Ганчару. — Давай, сябра, свайго зельля!
— А! — ўспомніў той і праз мінюту мы выпілі па дзьве чаркі добрага самагону.
— Гэта, — казаў Караба, -- каб было лепей нам сёньня дайсьці да трох крыжоў.
— Што за крыжы? — запытаў я.
— А, вось, самі пабачыце, як дайдзём да іх, — сказаў Караба.
Добра пасьнедаўшы, мы, загасіўшы рэштку агнішча, крануліся ў дарогу.
Дзяргач.