Радасны будзень (1935)/III/Дрыжыць, калоціцца дрыгва

← Снапок аўса

Дрыжыць, калоціцца дрыгва Верш Аўтар: Уладзімір Хадыка 1935 год

На ўзвеях дзён →

Прапануем да спампаваньня!

Дрыжыць, калоціцца дрыгва,
Грыміць у злосці лютай захад.
Застыла спуджана трава,
Не можа зрушыцца ад страху:

Ў лазе зялёная рака
Палошча белае вятрыла…
І хмара — думка ветрака —
На крыллі голаву схіліла.

З даліны вечар — хмуры дзед —
Нясе бярэма дробных хатак.
У прысак сонечны кладзе
Зара блакітавы аплатак.

Павіс над полем чорны дым,
Прастромлены агнём маланак,
Напорнай мклівасцю хады
Ўзыходжу я на зорны ганак.

Надоле кінуўшы журбу,
Гару адтуль ў трывожным русе
Ад музыкі мяцежных бур
Над новым полем Беларусі!

1928 г.