Прыгоды Мюнхаузена (1938)/2/Бура
← Адтаўшыя гукі | Бура Апавяданьне Аўтар: Рудольф Эрых Распэ, Карней Чукоўскі 1938 год Арыгінальная назва: Die Abenteuer des Baron Münchhausen (1785) |
Паміж кракадзілам і львом → |
Частка другая
БУРА
Але не думайце, калі ласка, што я падарожнічаў толькі па лясах ды палях.
Не, мне здаралася не раз пераплываць моры і акіяны, і там трапляліся са мною прыгоды, якіх не траплялася ні з кім.
Плылі мы неяк у Індыю на вялікім караблі. Надвор‘е было слаўнае. Але калі мы стаялі на якары каля нейкага вострава, узняўся вялікі ураган.
Бура наляцела з такою сілай, што вырвала на востраве некальні тысяч (так, некалькі тысяч!) дрэў і панесла іх проста да хмар. Велізарныя дрэвы, што важылі сотні пудоў, ляцелі так высока над зямлёю, што знізу здаваліся нейкімі пярынкамі.
А ледзь толькі бура супакоілася, кожнае дрэва ўпала на сваё ранейшае месца і адразу пусціла
карэнні, так што на востраве не асталося ніякіх слядоў урагана. Дзіўныя дрэвы, праўда?
Між іншым, адно дрэва так і не вярнулася.
Справа ў тым, што, калі яно ўзляцела ў паветра, на яго суках знаходзіўся адзін бедны селянін з жонкай. Чаго яны ўзабраліся туды? Вельмі проста: нарваць агуркоў, бо ў той мясцовасці агуркі растуць на дрэвах. Жыхары вострава любяць агуркі больш за ўсё на свеце, і нічога іншага не ядуць. Гэта іх адзіная ежа.
Бедным сялянам, падхопленым бураю, міжвольна давялося зрабіць паветранае падарожжа пад хмарамі.
Калі бура сцішылася, дрэва пачало апускацца на зямлю. Селянін і сялянка былі як знарок вельмі тоўстыя, яны нахілілі яго сваім цяжарам, і дрэва ўпала не туды, дзе расло раней, а ўбок, прычым наляцела на тамашняга караля і, на шчасце, раздушыла яго як муху.
На шчасце? — спытаеце вы. — Чаму-ж на шчасце?
Таму, што гэты кароль быў жорсткі і па-зверску катаваў усіх жыхароў вострава.
Жыхары былі вельмі рады, што іх кат загінуў, і прапанавалі карону мне.
— Калі ласка, добры Мюнхаузен, будзь нашым каралём. Зрабі нам паслугу, царствуй над намі. Ты такі мудры і смелы.
Але я наадрэз адмовіўся, таму што я не люблю агуркоў.