|
Сьпявалі каменьні,
танцавалі ружы,
дымілася неба
на зорным агні,
тады вы выходзілі
малады і дужы,
шукаючы сонца
сваёй вышыні.
Сьмяялася мора
і плакалі людзі,
праменіў праклён
і алмазамі смутку гарэў, —
там сэрца, як ластаўка,
стукала ў грудзі,
як весьнік зарніц
ля турэмных дзьвярэй…
Арлу падуладны
і нетры і горы,
падзеньні і ўзьлёты
падуладны арлу,
і вы
над шалёнай раўнінаю мора
імпэрыю сьмерці
вялі на скалу.
Вы лепшыя іскры
крыві чалавечай
ўлівалі ў імглу
безнадзейных раўнін,
каб радасьць і гора
і смутак галечы
ўзьнімаць над сабой,
як салдат, карабін.
І дужым крылом
ахіналі вы скалы,
дрыжэлі
каменныя глыбы зямлі.
Там мора сьпявала,
гуло і стагнала,
і падалі троны
каралі.
Ружовая восень
праходзіць з пяшчотай,
і мудрасьці яблыня
грэе сады,
і ўсё-ж мы гаворым,
што вы, як ніхто тут,
такі, як вясна,
без граніц малады!
Вы наш!
Мы гаворым і шчыра
і цьвёрда,
што вы —
наш таварыш і бацька
і брат,
бо Горкі „гучыць гэта
слаўна і горда“,
як двух рэволюцый
суровы набат.
Вас бачыў я раз…
я стаяў ля вагона…
Ігра залатая
юнацкіх надзей
вам несла
мільёны лістоў і паклонаў
і дружбу народаў
на заўтрашні дзень.
Я так-жа вітаў вас,
хоць вы не пачулі,
ішла пада мною
у танцы зямля,
і я, няпрыкметны,
ў стотысячным гуле
правёў вас
да слаўнага штабу —
Крамля.
|
Прапануем да спампаваньня!