|
Завірухаю раптоўна
Занясло садок і двор.
А да Ганначкі-„князёўны“
Вострыць лыжы наш селькор.
Ганна — любая дзяўчына.
Ў Ганны вочкі, што вірок.
Калі-ж хлопец — малайчына,
Знойдзе ў сэрцы ён куток.
Ёй семнаццаць будзе ўлетку;
Хлопец — малым перарос.
Маці кажа: — Ціха, дзеткі!
Дзеўча-ж сеці ладзіць з кос.
— Янка, што прынёс сягоньня?
— „Вёску“ сьвежую прынёс,
Мусіць, нумар новагодні…
І пайшоў у іх пакос!
Янка грэцца стаў ля печкі,
Ганка ў голас пачала:
„Як дагледзець лепш авечкі“.
А далей там і „Пчала“.
Тут во нечы верш цікавы,
Там здарэньне на Літве.
Аб кітайшчыне крывавай,
Або немец як жыве…
— А цяпер паслухай гэта, —
Янка кінуў грэць сьпіну.
— Пачакай, падкруцім сьвету,
— Ці ня сам чыркнуў? ну, ну!
Янка выняў ліст з кішэні,
Прачытаў свой артыкул.
Словы сыпаў поўнай жменяй
На бяду усіх „акул“.
Бачыць вока маладое
Непарадкі там і тут, —
Хай пазьнішчыцца благое, —
Слова ў друку, як-бы суд!
Сьпіць даўно старая маці
(Недачула пра Літву),
Ганцы з Янкам ўсё-б чытаці,
Асьвятліць каб галаву!
Але-ж позна, ўсю газэту
Не прагледзець, мусіць, не!
— Газы мала. Вось-жа гэтта!
— Прывязу, ня лай мяне!
Зазірнуў Ганулі ў вочкі, —
Цёпла ў вочках, што зіма!
Заўтра ў клюбе, — як браточкі,
Нібы вочак тых няма…
Пройдзе зімка. Прыдзе лета.
Мо‘ ня годзік і ня два.
Дачытаць сваю „газэту“
Іх пакліча ў гай ліства.
| 
Прапануем да спампаваньня!