|
Уздумаў воўкъ
У дарогу сабирацца,
Прыхо́дзье йонъ
Зь зязюляй папращацца.
Ня мочъ мая, тутъ, кажа, жыць!
Ну да—й—народъ! во́ръ на вару́,
Усе бь йонъ биў[1], да гра́биў;
Хоць тутъ самъ чортъ
И тэй, яму бъ ни ўладзиў!
— Куды жь ты, дзя́дзюшка, идзе́шъ,
И дзѣ ты мѣста тамъ сабѣ знайдзе́шъ,
Штобъ сыпаўняли[2] ўсе твайе хацѣньня?
— Иду я на пиряселеньня,
Тирязъ Чалябинъ, на Амуръ.
Тамъ кала стада
Сабакъ ни стаўляюць на калавуръ!
А пастухи—ну чыстыя жъ авечки;
Тамъ кажуць ни зъ вады,
А съ пастаялки[3] рэчки.
Пшаница родзье,
У волю хлѣба,
И памираць ня трэба
— Пастой жа, ни ў пагнѣ́ў[4] будзь сказана,
А твой нара́ў и ротъ съ клыкамы
Ци тутъ пакинишъ,
Ци во́зьмишъ на Амуръ?
— Пакинуць!—Во, здурэла баба,
Якую чапуху вярзье,
И несинетицу[5] нясе!
Тады зязюля: такъ сказала:
Нехай сабѣ мая и чапуха—
Да тольки быць табѣ
Къ вясьнѣ бизъ кажуха̀
|
Прапануем да спампаваньня!