|
Хоць кажы́, хоць ни кажы́,
Што брэхаць[1] намъ сты́дна;—
Ни паслухаюць—чужбинка
Жо́днаму[2] зави́дна:
Знайшла сабѣ[3] варона, ка́леўца[4], сыру,
Барджэ́й[5] нэ елку сѣла;
Пасьнѣдать[6] захацѣла,
Да тро́хи—й—загракала[7],
А сыръ-тыки ў рату́ дзяржа́ла.
На лиха йой лисица близка бѣгла.
На елку зирь[8]—
Бача сыръ,
Ещэ́ разъ поглядзѣла
И сабѣ́ сыру захацѣла.
Падкралась, шэльма, ци́хинька,
Хвастомъ виля́йе,
Зъ вароны вачей[9] ни спуща́я,
Такую гамо́нку[10] заво́дзье:
Нача медомъ сало́дзье:
„Прыго́жа ты сястрыца!
Ни даць, ни ўзяць—жаръ пцица!
—А перъряйкажъ—то!
А насо́чыкъ!
Да ужо́-жъ и то́нинькій
Далжо́нъ быць галасо́чыкъ.
Ни саромся[11] тайичка,
Пѣсинку мнѣ сьпѣ́й,[12]
Ты жъ у Бога пту́шачка[13]
Якъ тэй салавей.“
Пачу́ўшы[14] пра сваю красу,
Варона ажны абамлѣ́ла
Ажъ стала зѐлина ў ваччу[15].
Закрахала—нябога ў ваўсю глотку,
А сыръ на землю—плясь!
Лиса яго ўхапила,—
Да ў кусты—(й) брязь[16].
|
Прапануем да спампаваньня!
