|
Гнуцца лозы над крыніцай
Ды шумяць тужліва.
Ідзе гора з маладзіцай
На цяжкое жніва.
Зачыніла свет вайна,
А я з дзеткамі адна,
З дробнымі, малымі
Цяжка адной з імі.
Вее вецер па-над борам,
Ходзячы па свеце.
Ой вы, сонца, месяц, зоры!
Праўду мне скажыце:
Дзе мой горкі бедачына
Мой салдат пахілы?
Без яго мне, сіраціне,
Белы свет не мілы.
Зачыніла свет вайна,
А я з дзеткамі адна,
З дробнымі, малымі
Цяжка адной з імі.
Ці жывы ён, ці забіты,
Ці ў чужым палоне?
Шапаціць мне штосьці жыта,
Ды слоў не гамоніць.
У каго-ж я запытаю?
Нема ўсё навокал:
Дзе ты, дзе, у якім краю
Мой нявольнік-сокал?
Зачыніла свет вайна;
А я з дзеткамі адна.
Горка мне адненькай,
Сумна маладзенькай!
Старана чужая — не родная маці,
А касцей салдацкіх нагацілі гаці.
Эх, ваюй, ваюй, салдат!
Выступай за радам рад!
За гарой, за лесам ліха, смерць блукае,
А крумкач у госці крумкача склікае.
Эх, ваюй, ваюй, салдат!
Па зямлі паўзі, як гад.
У сырых акопах гіне люд рабочы
А там дома жонка праплакала вочы.
Эх, ваюй, ваюй, салдат
За цара, за царанят.
Над зямлёю цяжка злегла ноч сляпая,
А ў каго матуля пра сынка спытае?
Эх, ваюй, ваюй, салдат!
Не аглядвайся назад!
Рассяваеш косці ты, салдат, па свеце,
А там з галадухі пухнуць жонка, дзеці.
Эх, ваюй не так, салдат:
Павярні ты штых назад!
1936 г.
Рушым дружна грамадою
На паноў у свой паход,
Скончым з панскаю брыдою
І адвечны знішчым гнёт!
Эй, гарніст, іграй паход!
Дружна, армія, ўпярод!
Разгарні ты, люд рабочы,
Сілу, волю ва ўсю шыр,
Зграі рознай патарочы
Улажы на век у жвір!
Эй, гарніст, іграй паход!
Смела, ратнічкі, ўпярод!
Узнімайся сцяг чырвоны,
Да ўгары агнём шугай
І над светам паланёным
Ясным сонцам заіграй!
Эй, гарніст, трубі паход,
Дружна, армія, ўпярод!
Развязаў нам Ленін вочы,
Расказаў дзе шчасце, мір.
Разгарніся-ж, люд рабочы,
Ва ўсю моц сваю і шыр!
Эй, гарніст, трубі паход,
Грамада, валі ўпярод.
1936 г.
|
Прапануем да спампаваньня!