|
Ноч апала над краінай,
Дрэвы стомленыя спяць,
Толькі маці з любым сынам
Будзе доўга размаўляць.
Спаць малога палажыла,
Неспакойны сын не спіць:
— Раскажы, як Варашылаў
Вёў рабочых панства біць.
І гаворыць калыханка,
Як збіраўся рад у рад
За ракою, за Луганкай,
Варашылаўскі атрад.
Выціралі ўпотай слёзы
Непаслушныя жанкі.
Камандзір — луганскі слёсар
Аглядаў браневікі.
Капытамі білі коні —
беланогія данцы…
Ні атакі, ні пагоні
Не баяліся байцы.
Добра помніць Дубавязка,
Як, пакінуўшы майдан,
Уцякалі немцы ў касках
Ад луганскіх партызан.
Помніць Харкаў і Чугуеў,
Як рабочыя ў той час
Ад германскага буржуя
Баранілі свой Данбас.
Помняць сёлы і станіцы,
Як пад гром гармат і звон
Варашылаў у Царыцын
Вывеў войска цераз Дон.
Як пасля Клімент з Будзённым
Правялі канец вайны,
Як ад шабель Першай коннай
Беглі польскія паны.
Слава нашага наркома
Прагрымела з краю ў край!..
Будзь-жа, хлопчык мой, свядомы,
Нам на радасць падрастай.
Будзь адважным, мужным сынам
І на ўцеху нам усім
Беражы сваю краіну,
Як луганскі слёсар Клім.
1936 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!