|
Ходзяць зоры над краінай,
А дарожанька бяжыць.
Выпраўляе маці сына
У чырвоны полк служыць:
— Будзь адважны і харобры,
Рэволюцыі салдат,
І з няславаю нядобрай
Не варочайся назад!
Ходзяць зоранькі над ярам…
Сын матулі адказаў:
— За спакой твой і за старасць
Не ступлю ў баях назад.
А калі ад ран нязмерных
Над акопам упаду,
Я памру, як сын твой верны,
Але з ганьбай не прыду.
Ходзяць зоранькі над хатай,
А дарожанька бяжыць…
Выпраўляюць сёстры брата
У чырвоны полк служыць:
— Будзь адважны і харобры,
Рэволюцыі салдат,
І з няславаю нядобрай
Не варочайся назад!
Ходзяць зоранькі над полем…
Брат сястрыцам адказаў:
— Я за радасць вашай долі
Не ступлю ў баях назад.
А калі ад ран нязмерных
Над акопам упаду,
Я памру, як брат ваш верны,
Але з ганьбай не прыду.
Ходзяць зоры над залужжам,
А дарожанька бяжыць…
Выпраўляе жонка мужа
У чырвоны полк служыць:
— Будзь адважны і харобры,
Рэволюцыі салдат,
І з няславаю нядобрай
Не варочайся назад!
Ходзяць зоранькі над нівай…
Муж каханай адказаў:
— За дзяцей сваіх шчаслівых
Не ступлю ў баях назад.
А калі ад ран нязмерных
Над акопам упаду,
Я памру, як бацька верны,
Але з ганьбай не прыду.
Ходзяць зоры небам сінім,
А дарожанька бяжыць…
Выпраўляе нас краіна
У чырвоны полк служыць:
— Будзь адважны і харобры,
Рэволюцыі салдат,
І з няславаю нядобрай
Не варочайся назад!
Ходзяць зоры над нізінай…
Сын радзіме адказаў:
— За жыццё тваё, краіна,
Не ступлю ў баях назад.
А калі ад ран нязмерных
Над акопам упаду,
Я памру салдатам верным,
Але з ганьбай не прыду.
1937 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!