Мая ліра (1924)/III/Самсон і Даліля

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Песьня Самсон і Даліля
Верш
Аўтар: Казімір Сваяк
1924 год
Як мрэц

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




САМСОН І ДАЛІЛЯ.

Быў муж, Самсонам яго звалі.
Асілак знаны ўроды непамернай,
І добры быў. Усюды яго зналі
Так з сілы, як і з волі нямізэрнай.

Ен ворагаў лажыў арліным сваім зорам,
Ен аткрываў благія іх задумы;
Змагаціся гатоў быў з сушай ён і з морам,
Пакорны львы яму і дымныя самумы.

Было й дзяўчо між філістынаў люду
Далілей звана, з пышнымі касамі,
Фігурай стройнай, зорам моў-бы з цуду,
Нязмучаным ніколі горкімі сьлязамі.

З варожага народу Самсона палюбіла,
Асілка стройнасьцей сваей ачаравала.
Самсон упаў. Дзяўчына стыд сгубіла,
Усю сілу мужа зрадай адабрала…

У сьвятыні да слупоў Самсона прывязалі,
І весялілі песьняй сытыя гадзіны…
А ён малітву мовіў… Выхвалялі
Паганцы нявернасьць тэй дзяўчыны.

Самсон зьбіраў ў малітве свае сілы,
Слупы абняўшы. Зор яго быў скрыты:
«Егова! — зашаптаў — Ня помні грэх Далілі!»
Затрос слупы. Храм злёг. Там і Самсон забіты.

Даліля йзноў з варожага народу
Асілка новага да сьмерці палюбіла:
І не прайшло цалюсенькага году,
Як трэцяга асілка з ног зваліла…