Матчын дар (1929)/На чужыне/40

← 39. Змора

40. Літаньне Адзіноце Верш Аўтар: Алесь Гарун 1929 год

41. Начлег →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Літаньне Адзіноце.

Прапануем да спампаваньня!

40.

ЛІТАНЬНЕ АДЗІНОЦЕ.

Зноў я прыходжу у часе зьмярканьня,
Складаю літаньне, нясу табе даньне
Ад сэрца свайго, Адзінота.

Можа раней, як яшчэ не радзіўся,
Табе быў адданы, табе прысудзіўся,
Крулёва мая, Адзінота;

Можа быць маці, калі спавівала
І ночы ня спала, над люлькай сьпявала,
Аддала табе, Адзінота.

Меў я ад родных пяшчоты-упады,
Мне мамка-галубка і ўсе былі рады,
А ты — над усіх, Адзінота.

Ты надавала мне брэдняў ў садочку
Ля хаткі радзімай, ў вішнёвым куточку,
Дзіцяці яшчэ, Адзінота;

Ласка твая, што ўсяго навучыўся,
Ў жыцьцё, і ў людзей, і ў цябе улюбіўся,
І воля твая, Адзінота.

Сьмерцю сваёю ці наглаю згіну,
Ніколі цябе я ужо не пакіну, —
Ня здолеці мне, Адзінота!

Часам табе пасылаю праклёны,
Зубоў скрыгітаньне, уразаў мільёны
Ўладаньню твайму, Адзінота;

Й дух непакоры, руіны, паўстаньня,
Над ўсё пераможны, кідае ў растаньне,
Абы ад цябе, Адзінота!

Потым прыходжу пануры, пахілы,
Хачу падзівіцца на вобраз твой мілы,
Пякнейшы за ўсё, Адзінота.

Ты-ж, як матуля, прытуліш і прымеш,
Ашушкаеш ласкай і тугу сунімеш,
І зноў я з табой, Адзінота!

Гэтак, нявольны ніколі сабою,
Прыходжу сягоньня па спрэчцы з табою
Ў пакоры. — Прыймі, Адзінота!

Увагі

40. Літаньне адзіноце.

10 р. …„упады“ — у слоўніку Насовіча тлумачыцца як „старание угодить“.