|
Што кажаш мне, поэт, а праудзі тэй, што будзе?
Мне сэрцо кроіцца ад крыуды нашых дзен!
А бачу добра й сам: ідуць да прауды людзі,
Расьцець яе жаунер і шырыцца загон
Марудна, братачка! І покуль сонцо узыйдзе,
Дык вочы выесьць нам салоная раса,
І покуль першы дзень людзкога шчасьця прыйдзе,
Мільены сэрц праткне гароты злой каса.
Пакінь, пакінь сьпеваць а праудзі тэй, што у небе!
Яна чужая нам, таемных прауда сіл;
Яна ні сходзіць к нам у канечнае патрэбе,
Калі пакуты дзень так довяг і ні міл!
Прашу цябе, мой брат, сьпевай аб нашым горы,
Аб тым, што есьць цяпер і што дауней было,
І што на усякі твар кладзець, як плуг, разоры,
І што у мільенах душ разоры правяло.
Прашу цябе, сьпевай аб горы песьнь адну ты
І наш гаротны льос рабі яшчэ цяжэй,
Тагды, убачыш сам, парвуцца духа путы
І будзе ясны дзень да нас тагды бліжэй.
|
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%A3%D0%B7%D0%BE%D1%80_18.png)