Коннік без галавы (1941)/XXXIII
| ← Раздзел XXXII | Коннік без галавы. Раздзел XXXIII Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі |
Раздзел XXXIV → |
Прапануем да спампаваньня!
Раздзел XXXIII
ПАКУТЛІВАЯ ПРАЎДА
Пустая выпадковасць дапамагла Кольхауну выявіць пакутлівую для яго праўду.
Была поўнач ужо, калі капітан падняўся на дах гасіенды і спакойна курыў там сігару. У той момант у яго, як відаць, не было асаблівай прычыны для трывогі. Раны, нанесеныя яму мустангерам, ужо загаіліся; праўда, успаміны аб паражэнні ўсё яшчэ мучылі яго. Але горач гэтых перажыванняў за апошні час некалькі згладзілася думкай аб помсце, ужо блізкай да ажыццяўлення.
Касій Кольхаун, таксама як і бацька Луізы, адчуваў вялікую прыемнасць ад таго, што Луіза адмовілася ад сваіх далёкіх прагулак конна, — ён-жа і быў ініцыятарам гэтай забароны. Таксама, як і бацька Луізы, ён не падазраваў, чым было выклікана захапленне Луізы новым спортам — страляннем з лука, і глядзеў на гэта, як на нявінную забаву. Ён нават пачаў суцяшаць сябе надзеяй, што ўрэшце раўнадушнасць да яго Луізы магла быць толькі прытворствам з яе боку. За апошні час яна была менш рэзкай у абыходжанні з ім. І ён ужо гатоў быў усумніцца ў сваіх рэўнівых меркаваннях.
Такім чынам, ён спакойна курыў сігару, павярнуўшыся ў бок ракі. З‘яўленне конніка на дарозе амаль не здзівіла яго. Для яго было зразумелым жаданне чалавека падарожнічаць уночы, карыстаючыся халадком, замест таго, каб таміцца ў дарозе пад спякотнымі праменнямі сонца.
Пры святле месяца ён не пазнаў конніка, ды асабліва ў яго і не ўглядаўся. Ён проста машынальна сачыў за ім позіркам.
Толькі калі коннік уехаў у гай, Кольхауну здалося гэта дзіўным.
«Што гэта можа азначаць? — падумаў ён. — Сышоў з каня і накіроўваецца сюды, да выгіну ракі. Спусціўся з абрыва, — як відаць, месца яму добра вядома. Што яму патрэбна? Няўжо ён думае прабрацца ў сад, але як? Уплаў? Ці не злодзей гэта?»
Гэта была першая здагадка, якая прышла яму ў галаву, але ён адразу-ж адчуў няправільнасць гэтага меркавання.
«Усплёскі вёслаў? Ён перацягнуў лодку і перапраўляецца на ёй. Што-ж, нарэшце, яму спатрэбілася тут?»
Кольхаун ужо рашыў было ціхенька спусціцца ўніз, разбудзіць мужчын і пайсці ўсім разам на аблаву.
Ён ужо сабраўся ісці, калі другі гук, што даляцеў да яго, змяніў яго рашэнне, — пачуўся скрып дзвярэй або скрып адчыняемага акна. Гук пачуўся ўнізе, амаль пад тым месцам, дзе ён стаяў.
Кольхаун перагнуўся цераз парэнчы і паглядзеў уніз, каб пазнаць, у чым справа. І раптам смяротная бледнасць пакрыла яго твар: акно было адчынена ў пакоі стрыечнай сястры. А сама Луіза, уся ў белым, стаяла на лесніцы, якая вяла ў сад.
Кольхаун адразу зразумеў, што яе з‘яўленне неяк звязана з набліжэннем чалавека ў лодцы. Ён зразумеў таксама, што пераязджаў цераз раку ніхто іншы, як Морыс-мустангер.
Як звар‘яцелы, стаяў Кольхаун, не могучы крануцца з месца. Толькі пасля таго як белая фігура знікла і ў садзе пачуліся галасы, у яго з‘явіўся новы план.
Ён рашыў, што цяпер будзіць нікога не трэба, — ён адзін павінен зрабіцца сведкай ганьбы Луізы. І Касій Кольхаун паспяшаўся па яе слядах, дрыжучы ад абурэння.
Ён чуў іх клятвы, іх любоўныя прызнанні, рашэнне мустангера паехаць заўтра досвіткам, яго абяцанне хутка вярнуцца. Ён быў сведкай іх страсных абдымкаў.
І тут у яго загарэлася жаданне ўсадзіць нож у свайго саперніка і кінуць яго мёртвым да ног каханкі, але ён не асмеліўся на гэта. Ці не таму, што пры святле месяца ён заўважыў, як блішчэў за поясам мустангера шасцізарадны рэвальвер Кольта?
Капітан паспяшаўся адыйсці, пакінуўшы закаханых адных.