Коннік без галавы (1941)/XXXII
| ← Раздзел XXXI | Коннік без галавы. Раздзел XXXII Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі |
Раздзел XXXIII → |
Прапануем да спампаваньня!
Раздзел XXXII
СВЯТЛО І ЦЕНЬ
Нядоўга давялося Морысу чакаць пад топалем. У той самы момант, калі ён скочыў у лодку, у гасіендзе Каса-дэль-Карво адчынілася акно з боку саду. Пры святле месяца можна было бачыць маленькую белую руку, якая прытрымлівала адчыненую раму акна.
Праз некалькі хвілін Луіза Пойндэкстэр ужо спускалася па каменнай лесніцы ў сад.
На секунду яна спынілася, прыслухоўваючыся. Усплёскі вёслаў? Ці не здалося ёй гэта? Цыкады напаўнялі паветра сваім неўгамонным стракатаннем, і лёгка можна было памыліцца. Назначаная гадзіна спаткання надышла, і ў яе больш нехапала цярплівасці чакаць.
Нячутным поступам Луіза спусцілася па каменнай лесніцы, прашмыгнула ў сад, ціхенька прабралася цераз кусты, мінуючы мрамарныя статуі, і, нарэшце, апынулася пад топалем. Тут яе сустрэлі ласкавыя абдымкі мустангера.
* * *
— Заўтра ўночы мы зноў сустрэнемся, любы?
— Калі-б я толькі мог, я сказаў-бы табе: так, заўтра і паслязаўтра, і кожны дзень, мая любімая.
— Але чаму-ж не? Чаму ты не можаш гэтага сказаць?
— Заўтра досвіткам я павінен паехаць на Аламо.
— Вось што! Хіба табе так неабходна гэта?
Гэта пытанне прагучэла мімавольным дакорам. Кожны раз, калі яна чула ўспамін аб адасобленай халупе на Аламо, у ёй абуджаліся нейкія непрыемныя думкі. Чаму? Яна і сама не ведала.
— У мяне ёсць сур‘ёзныя для гэтага падставы.
— Сур‘ёзныя падставы? Хіба цябе хто-небудзь будзе чакаць там?
— Мой прыяцель Фелім і больш ніхто. Спадзяюся, што з ім нічога не здарылася. Я адаслаў яго туды дзён дзесяць таму назад, яшчэ да таго, як пайшлі гэтыя чуткі аб індзейцах.
— Толькі Фелім і больш ніхто? Ты гаворыш праўду, Морыс? Любы, толькі не падманьвай мяне. Толькі ён, ты сказаў?
— Чаму ты пытаешся ў мяне аб гэтым, Луіза?
— Я не магу табе сказаць, чаму. Я памерла-б ад сораму, калі-б прызналася ў тым, што мне іншы раз прыходзіць у галаву.
— Не бойся, скажы мне ўсё, што ты думаеш. Я не мог-бы нічога ўтаіць ад цябе. Ну скажы-ж, радасць мая.
— Ты гэтага хочаш, Морыс?
— Вядома, хачу. Я вельмі добра ведаю, што магу вырашыць усе твае неўразуменні. Ясна, што калі хто-небудзь даведаецца аб нашых адносінах, то пачнуцца непрыемныя для цябе размовы. Таму я лічу неабходным паехаць на Аламо.
— Для таго, каб там астацца?
— Усяго толькі на адзін або два дні. Толькі для таго, каб сабраць свае рэчы і сказаць апошняе бывай свайму жыццю ў прэрыі.
— Вось што?
— Ты, здаецца, здзіўлена?
— Не! Толькі азадачана. Я не магу зразумець цябе і, напэўна, мне гэта ніколі не ўдасца.
— Але-ж усё вельмі проста. Я прыняў адно вельмі важнае рашэнне і ведаю, ты даруеш мне, даведаўшыся аб гэтым.
— Дараваць табе, Морыс? За што?
— За тое, што я не адкрыў табе маёй таямніцы. Я не той, за каго ты мяне лічыш.
— Я ведаю толькі адно: што ты — благародны, прыгожы, смелы, а астатняе мне ўсёроўна. О, Морыс! Калі-б ты толькі ведаў, як ты дораг мне і як я кахаю цябе!
— Галубка мая, мы гарым з табою адным каханнем і, ахоўваючы наша шчасце, мы павінны адважыцца на разлуку.
— Разлуку?
— Так, любімая, мы расстанемся ненадоўга.
— На колькі?
— Колькі спатрэбіцца параходу для таго, каб перасеч Атлантычны акіян туды і назад.
— Цэлая вечнасць! А дзеля чаго?
— Вось бачыш, я павінен з‘ездзіць на радзіму, у Ірлдандыю. Вярнуўшыся, я дакажу твайму гордаму бацьку, што бедны мустангер, які заваяваў сэрца яго дачкі… Ці заваяваў я яго, Луіза?
— Ты сам гэта вельмі добра ведаеш. Каханне захапіла ўсе мае думкі, пачуцці і жаданні.
Зноў абдымкі. Зноў любоўныя клятвы, пяшчотныя пацалункі.
І не заўважылі яны, як раптам сціхла стракатанне цвыркуноў, змоўклі крыкі перасмешніка, пачуліся нейчыя крокі па ўсыпанай гравіем дарожцы.
Яны не бачылі цёмнай фігуры, якая слізгала між кветак, то хаваючыся за статуяй, то прабіраючыся цераз кусты. Яны не бачылі, як гэты чорны цень прытуліўся за ствалом дрэва, і не ведалі, што Касій Кольхаун лавіў кожны рух, кожнае слова іх любоўных клятваў.