Коннік без галавы (1941)/XXVII
| ← Раздзел XXVI | Коннік без галавы. Раздзел XXVII Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі |
Раздзел XXVIII → |
Прапануем да спампаваньня!
Раздзел XXVII
„Я КАХАЮ ЦЯБЕ!“
Луіза Пойндэкстэр зноў на азотэі, зноў ва ўладзе новых пакут. Яна ўжо неаднаразова давала сабе клятву, што не будзе падымацца туды. Але гэтая клятва парушалася ў наступны-ж дзень, перш чым сонца паспявала асушыць расу на траве прэрыі.
Як і напярэдадні, яна стаяла на азотэі, углядаючыся ў дарогу. Як і напярэдадні, яна ўбачыла праязджаючага конніка. Як і напярэдадні, яна схавалася за парэнчамі.
Коннік ехаў па дарозе. Як і напярэдадні, ён кінуў позірк на гасіенду і, спыніўшыся ля гаю, доўга глядзеў у бок Каса-дэль-Карво.
Надзеяй і страхам затрапятала сэрца маладой крэолкі. Яна ўжо гатова была паказацца з-за свайго прыкрыцця, але страх перамог, а праз хвіліну коннік знік.
Куды? Вядома, на спатканне з Ісідорай! Ці магло тут быць сумненне!
Калі так, то гэта трэба як мага хутчэй высветліць. Не прайшло і дваццаці хвілін, як на той-жа дарозе з‘явіўся другі конь, леапардавай афарбоўкі.
Рэўнівае сэрца крэолкі не магло ўжо больш мучыцца сумненнямі. Ніякая праўда не магла ёй прычыніць большыя пакуты, чым тыя, якія яна адчувала ад сваіх падазрэнняў. І яна рашыла дазнацца аб праўдзе.
Луіза накіравалася ў гай, дзе дваццаць хвілін таму назад схаваўся з вачэй мустангер. Яна ехала пад зыбкімі ценямі акацый. Ехала па мяккай траве ля дарогі, зусім бясшумна. Яна баялася, каб конь не ўдарыў капытом аб камень.
Дзяўчына ўважліва ўглядалася ў гай.
Затым яна паднялася на вяршыню ўзгорка. Адтуль убачыла дом, акружаны высокімі дрэвамі. Яна ведала, што гэта была гасіенда Сільвіо Мартынеца, дзядзькі Ісідоры. Унізе, на раўніне, былі відаць і іншыя дамы, але толькі на адзін з іх і толькі на дарогу, што вяла да яго, быў накірован пытальны позірк крэолкі. Але конніка не было відаць.
«Сен‘ёрыта магла выехаць насустрач да яго, або, магчыма, Морыс зайшоў у дом да іх? Дзе яны цяпер — у лесе ці ў сценах дома? Калі так, то ці ведае аб гэтым дон Сільвіо?»
Думкі Луізы былі абарваны ірзаннем каня і гукам падковы, якая ўдарыла аб камень.
Луіза паглядзела ўніз. Мустангер падымаўся проста да яе па абрывістаму схілу.
— Добры дзень, міс Пойндэкстэр, — сказаў ён пад‘язджаючы. — Вы адна?
— Адна, сэр. А чаму-б мне не быць адной?
— Праўда, вы-ж мне гаварылі, што любіце ездзіць адна.
— Вы, здаецца, таксама лічыце за лепшае прагулкі ў адзіноцтве, містэр Джэральд. Ці я памыляюся?
— Ваша праўда, я люблю ездзіць адзін, каб не быць з людзьмі. На жаль, я меў няшчасце жыць у таверне — гасцініцы, як горда называе яе гаспадар. Там вельмі шумна, а я гэта асабліва востра адчуваю. Прагулкі конна па ціхіх месцах, пад ценем акацый, робяць мне вялікую прыемнасць. Хіба вы не такой-жа думкі?
— Вы лепш аб гэтым можаце меркаваць. Вы-ж так часта ездзіце конна.
— Часта! Я толькі другі раз езджу па гэтых мясцах. Я-ж толькі што ўстаў з пасцелі пасля хваробы. Але даруйце, міс Пойндэкстэр, скажыце мне, калі ласка, адкуль вы ведаеце, што я праязджаў тут?
— О, — адказала Луіза ў замяшанні, — як я магла не заўважыць гэтага! Я прывыкла праводзіць большую частку дня на азотэі. Там вельмі добра, асабліва раніцамі. Я не магла не бачыць вас, калі вы праязджалі па дарозе, але пад акацыямі я вас ужо не бачыла.
— Значыць, вы бачылі мяне?
— Вядома, бачыла. Дарога-ж праходзіць так блізка ад нашага дома. Я нават заўважыла тую лэдзі, што праязджала па гэтай-жа дарозе конна. Мела таксама прыемнасць бачыць, як яна па-майстэрску накінула ласо на шыю беднай маленькай антылопы. Я ўпэўнена, што гэта тая самая маладая дзяўчына, аб якой мне тады гаварылі.
— Ісідора?
— Ісідора!!
— Ах, так. Яна-ж тут гасцявала ў свайго дзядзькі.
— І была вельмі ўважлівай да містэра Морыса Джэральда?
— Так, правільна, яна сапраўды была вельмі добрая, хоць я яшчэ не меў магчымасці падзякаваць ёй. Не гледзячы на ўсю сваю дружбу да мяне, яна не любіць іншакраінцаў і ніколі не згадзілася-б пераступіць цераз парог гасцініцы містэра Обердофера.
— На самай справе! Напэўна, яна лічыць за лепшае сустракацца з вамі пад ценем акацый?
— Я наогул з ёю не сустракаўся даўно і, напэўна, не сустрэнуся ў бліжэйшыя некалькі месяцаў, бо яна паехала на Рыо-Грандэ.
— Вы гаворыце праўду, містэр Джэральд? Вы не бачылі яе з таго часу, як яна паехала ад свайго дзядзькі?
— Так, я не бачыў яе, — адказаў Морыс са здзіўленнем, — і даведаўся аб тым, што яна тут гасцявала, толькі таму, што яна мне прысылала ўсякія далікатэсы, якія, праўду кажучы, былі вельмі дарэчы ў часе маёй хваробы. Кухня гасцініцы Обердофера не стаіць на належнай вышыні; да таго-ж яго адносіны да мяне пакідаюць чакаць многага. Дон‘я Ісідора, трэба сказаць, шчодра аддзякавала мне за тую маленькую паслугу, якую я ёй калісьці зрабіў.
— Паслугу? Можна даведацца, якую, містэр Джэральд?
— О, вядома. Мне здарылася магчымасць выручыць аднойчы дон‘ю Ісідору з рук індзейцаў. Яны напалі на яе па дарозе з Рыо-Грандэ на Леону. Дзікуны былі зусім п‘яныя, і ёй было-б цяжка вырвацца ад іх, калі-б я не падаспеў своечасова.
— Гэта вы называеце маленькай паслугай? Вы вельмі скромны ў вашых ацэнках, містэр Джэральд? Калі-б хто-небудзь зрабіў гэта для мяне…
— Чым-бы вы адплацілі яму? — запытаў мустангер з яўным хваляваннем.
— Я пакахала-б яго, — хутка адказала Луіза.
— Калі гэта так, — прашаптаў Морыс, нахіліўшыся да Луізы, — то я аддаў-бы палову жыцця, каб убачыць вас у руках п‘яных індзейцаў і яшчэ палову жыцця за тое, каб выратаваць вас ад іх.
— Гэта праўда, Морыс Джэральд? Не жартуйце са мною. Я-ж не дзіця. Скажыце праўду. Вы сапраўды думаеце тое, што гаворыце?
— Так, гэта праўда. Клянуся вам!
І губы іх зліліся ў доўгім і страсным пацалунку.
— Рабі са мною, што хочаш. Я люблю цябе! Я люблю цябе! — прашаптала Луіза.