Коннік без галавы (1941)/XXVI
| ← Раздзел XXV | Коннік без галавы. Раздзел XXVI Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі |
Раздзел XXVII → |
Прапануем да спампаваньня!
Раздзел XXVI
ЗНОЎ НА АЗОТЭІ
Луізе Пойндэкстэр нялёгка было змагацца з аўладаўшым ёю пачуццём.
Спачатку ёй здавалася, што сілай волі яна заглушыць боль сэрца, што знойдзе выйсце ў прыроджанай жыццерадаснасці свайго характару. Але ішлі дні, а палёгкі не наступала, — Морыс Джэральд занадта моцна заўладаў яе сэрцам.
Былі моманты, калі Луіза ненавідзела яго, або, правільней, хацела ненавідзець. Тады ёй здавалася, што яна сама магла-б, не шкадуючы, забіць Джэральда, але гэта былі толькі хвілінныя парывы. Чым больш яна думала, тым больш разумела, што калі-б нават ён быў яе злейшым ворагам, яна ўсёроўна не перастала-б кахаць яго.
Ненавідзець Морыса і пагарджаць ім Луіза не магла. Яна толькі спрабавала быць да яго раўнадушнай.
Але гэта была дарэмная спроба. Кожны дзень, амаль кожную гадзіну яна падымалася на азотэю і глядзела на дарогу.
Больш за тое, не гледзячы на сваё рашэнне ўнікаць сустрэчы з чалавекам, які зрабіў яе няшчаснай, яна садзілася на каня і ездзіла па дарозе, па вуліцах сетлмента з адным толькі намерам — сустрэць яго.
Праз тры дні пасля першай сустрэчы з саперніцай Луіза зноў убачыла яе з азотэі. Мексіканка ехала, як і ў мінулы раз, у суправаджэнні таго самага конніка; у яго на руцэ зноў была карзінка. Назіраючы за імі, Луіза ўся дрыжэла ад рэўнасці, зайздросцячы той, якая папярэдзіла яе клопаты аб хворым.
Луіза ведала цяпер аб ёй больш, чым раней, хоць і не так многа. Гэта была дон‘я Ісідора Каварубіо дэ Лос-Ланос — дачка ўласніка вялікай гасіенды на Рыо-Грандэ. У яе быў дзядзька — уласнік памесця на Леоне.
Маладую мексіканку лічылі эксцэнтрычнай асобай, добра ўладаючай ласо, здольнай усмірыць любога дзікага мустанга, але толькі не свае ўласныя капрызы.
Такая склалася думка аб мексіканскай сен‘ёрыце ў амерыканскіх жыхароў сетлмента.
Але Луізе ад гэтых звестак не стала лягчэй, — наадварот, яе рэўнасць узмацнілася. Маладой крэолцы здавалася, што такія якасці якраз і павінны былі выклікаць пракланенне мужчын перад мексіканскай дзяўчынай. І наўрад ці быў Морыс Джэральд выключэннем.
Прайшло яшчэ некалькі дзён, але дзяўчына з ласо больш не паказвалася.
«Ён паправіўся ад ран, — думала крэолка, — і ўжо больш не мае патрэбы ў нястомнай увазе».
Так яна размышляла, стоячы на азотэі і ўглядаючыся ўдалечыню. Гэта было досвіткам, незаўбаве пасля ўсходу сонца, у гадзіну, калі звычайна з‘яўлялася конніца.
Луіза раптам замерла, здзіўленая нечаканасцю. На дарозе яна ўбачыла Морыса Джэральда на кані.
Яго пасадка была некалькі звязаная; ён ехаў павольным трушком.
Пазнаўшы яго, маладая крэолка схавалася за парэнчы азотэі; з яе грудзей вырваўся прыдушаны крык. Гэта не быў крык здзіўлення. Гэта не быў і крык жаласці пры відзе хваравітай бледнасці яго твара і бездапаможна вісеўшай раненай рукі, — гэта быў стогн набалелага сэрца.
Хворы паправіўся ад ран. Яму больш не патрэбна была дапамога сястры міласэрдзя. Ён цяпер ехаў да яе сам.
Пад прыкрыццем квітнеючай юкі Луіза сачыла за кожным рухам Джэральда.
Яна адчула некаторую палёгку, заўважыўшы, што ён кінуў некалькі позіркаў на Каса-дэль-Карво, і ёй зрабілася яшчэ радасней, калі Морыс спыніўся ля гаю і доўга, уважліва глядзеў у бок гасіенды.
У яе прамільгнула надзея, што, гледзячы на гасіенду, ён думаў пра яе. Але гэта была мімалётная радасць. Яна змянілася зноў змрочным сумам.
Куды-ж ён ехаў? Вядома, наведаць дон‘ю Ісідору Каварубіо дэ Лос-Ланос.
Праўда, ён вярнуўся ўсяго праз гадзіну. Але-ж яны маглі сустрэцца ў лесе.
І што ў тым, што мустангер, праязджаючы міма, зноў зірнуў на гасіенду і зноў спыніўся ля гаю і доўга і ўважліва глядзеў у бок Каса-дэль-Карво? Гэта магло быць толькі праяўленнем каварства, — так растлумачвала сабе Луіза яго паводзіны.
Ён хацеў толькі распячы раны яе сэрца, адчуваючы сябе пераможцам. Але навошта такая жорсткасць? Навошта ён спыніўся тут, з яшчэ не астыўшымі на губах пацалункамі Ісідоры!