З палёў Заходняй Беларусі (1927)/III/Сьмяротны пах

← Пралескі

Сьмяротны пах Верш Аўтар: Уладзімір Жылка 1927 год

⁂ Я люблю густыя шумы… →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Сьмяротны пах.

Прапануем да спампаваньня!

СЬМЯРОТНЫ ПАХ

Ёсьць боль затоенай тугі
У кволым паху зьвялых кветак,
Нібы ў кананьня час благі
Ім родны марыцца палетак,

Нібы ‘шчэ вераць — вось дыхне
Паветра хваляю гаючай
І з хаты верне іх вясьне,
І знаюць — згуба нямінуча.

Людзкая жорсткая рука
Іх, далікатных, ў поўным квету,
Там, дзе прастор, палі, рака,
Сабрала рупна да букету.

І на маім стале зямлі
Краса, найвысшая аздоба,
Яны цьвілі і адцьвілі —
І тайнай іх была жалоба

Ў самотнасьць невясёлых дзён
Яны ўвівалі лятуценьні
І згадкі лёгкія, як сон,
Аб сонца радасным праменьні.

І раніц звонкіх галасы,
І чуласьць ветру нязвычайна,
І хараство густой расы
Прачыстай уладалі тайнай.

І не дазнаў ніхто-б яе,
Калі-б ня гэты пах сьмяротны,
Што дымам кадзіва ўстае
Такі тужлівы і маркотны…

1923 г.